Δεν θα κουραστούμε ποτέ να υπενθυμίζουμε την εκμετάλλευση που ασκούν οι κάθε λογής “από πάνω” εξουσιαστές στις ζωές και τον μόχθο των “από κάτω”. Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια αυτή η επίθεση αποκτά ολοένα και πιο γενικευμένα και αυταρχικά/ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά από την πλευρά κράτους και αφεντικών. Με πρόφαση την καπιταλιστική κρίση κορυφώνεται το χτύπημα σε κεκτημένα χρόνων και κοινωνικών κι εργατικών αγώνων. Όπως πάντα η επιβίωση κι η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου θα γίνει πανω στις πλάτες της εργατικής τάξης. Έτσι, στα πλαίσια της διαχείρισης της κρίσης από την πλευρά των αφεντικών έχουμε κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και της κυριακάτικης αργίας, μαζικές περικοπές σε μισθούς, συντάξεις κι επιδόματα, την επιμήκυνση του εργάσιμου βίου ως τον θάνατο αυξάνοντας διαρκώς την κατώτερη συντάξιμη ηλικία, αύξηση της τιμής των εισιτηρίων για τα ΜΜΜ. Νέες και υψηλότερες φορολογίες, μαζικές απολύσεις και αύξηση των ανέργων με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου.Στον χώρο της εκπαίδευσης έχουμε συγχώνευση σχολείων και ΑΕΙ-ΤΕΙ, απολύσεις εργαζομένων, ενταντικοποίηση των σπουδών και κύλιση του κόστους φοίτησης από το κράτος στους φοιτητές (κλείσιμο εστιών στέγασης και σίτησης, κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων).Και φυσικά, έξω από τον χορό δεν θα μπορούσε να μείνει κι ο τομέας της υγείας, όπου κι εκεί καταργείται σιγά σιγά ο δωρεάν χαρακτήρας της και το κόστος της βαραίνει επιπλέον εμάς.
Σε όποιον τολμήσει να αντισταθεί στα παραπάνω πίπτει ράβδος. Το κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης έχει φροντίσει να έχει αποθέματα καταστολής τσουβάλια ολόκληρα. Από το κλείσιμο των σταθμών του ΜΕΤΡΟ σε πορείες ως τις καθημερινές παρελάσεις της αστυνομίας στις γειτονιές μας για εξακριβώσεις στοιχείων κι από την κήρυξη των τελευταίων απεργιών ως παράνομες και τις επιτάξεις εργασίας (π.χ. Χαλυβουργία, εργολαβικοί εργαζόμενοι ΑΠΘ, απεργοί του ΜΕΤΡΟ) ως το πνίξιμο των πορειών στα χημικά που οδήγησαν και στον θάνατο του απεργού συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ Δημήτρη Κοτζαρίδη στις 20/10/2011,ο στρατός των αφεντικών και τους κράτους δείχνει τα δόντια του σε όλους τους καταπιεσμένους.
Έξω από τους στόχους της καταστολής δεν θα μπορούσαν να μείνουν κι οι κατηλειμμένοι χώροι. Και πως θα μπορούσαν να μείνουν απ’ έξω όταν στον διαρκή ταξικό πόλεμο που μαίνεται όλα αυτά τα χρόνια στις γειτονιές, τους εργασιακούς χώρους και στις σχολές, τα άτομα των καταλήψεων είχαν πάρει ξεκάθαρη θέση, αυτή του αγώνα ενάντια στην υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και της υποβάθμισης των ζωών μας. Οι καταλήψεις δεν είναι τίποτα άλλο από κάποια ακόμα κέντρα αγώνα μέσα στην μητρόπολη, είναι ένα από τα πιο ενεργά κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος. Εδώ και χρόνια αποτελούν νησίδες αντίστασης ενάντια στον αναδυόμενο ολοκληρωτισμό. Αναχώματα απέναντι στον εκφασισμό της κοινωνίας και την γκετοποίηση περιοχών του κέντρου (και όχι μόνο),ερχόμενοι σε κοινή οργάνωση κι αγώνες μαζί με τους μετανάστες εργάτες ενάντια στους φασίστες του Άγιου Παντελεήμονα και τις καθημερινές επιθέσεις των μπάτσων σε μετανάστες μικροπωλητές έξω από την ΑΣΟΕΕ. Αποτελούν αγκάθι στα σχέδια ανάπλασης του κέντρου της Αθήνας, όπου τα τελευταία χρόνια κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα έχουν στόχο μια “εξυγίανση” που ξερνάει στο περιθώριο οποιονδήποτε αποτελεί εμπόδιο στο να γεμίσουν οι τσέπες τους παραπάνω χρήμα.
Κι εκτός από την νομική και φυσική καταστολή που δέχονται οι κατηλειμμένοι χώροι κι οι καταληψίες, υπάρχει κι η ιδεολογική. Τα ΜΜΕ για άλλη μια φορά πρόβαλλαν τους κατηλειμμένους χώρους ως εστίες εγκληματικότητας, παρεμπόριου και τόπους διακίνησης ναρκωτικών. Ως αντικοινωνικούς χώρους τσιφλίκι αντιεξουσιαστών και τοξικομανών. Αναφέρουν ως οπλισμό τον βασικό εξοπλισμό αυτοπροστασίας απέναντι στα χημικά των μπάτσων και τις επιθέσεις των φασιστών. Ως αναπόσπαστο κομμάτι του μηχανισμού αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας τα media έπαιξαν καλά τον ρόλο τους ερχόμενα να ποινικοποιήσουν για άλλη μια φορά τις κοινωνικές αντιστάσεις. Όταν το μόνο που επιτρέπεται στην δημόσια σφαίρα είναι ο αντιμουσουλμανικός πυρετός κι η πηγή όλων των προβλημάτων είναι η Μέρκελ, οτιδήποτε άλλο από το να βρίζεις το ΔΝΤ και να μουντζώνεις το κοινοβούλιο αποτελεί ανομία σε επίπεδο υπ’ αριθμόν ένα δημόσιου κινδύνου. Ταυτόχρονα, τέτοιου είδους αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας χρησιμοποιούνται από τους κυβερνώντες με σκοπό να καρπωθούν πολιτική υπεραξία έναντι άλλων κομμάτων και πολιτικών οργανώσεων. Με λίγα λόγια, οι καταλήψεις έχουν γίνει ένα μπαλάκι των κομμάτων εξουσίας που ο ένας το πετάει στον άλλον και νικητής βγαίνει όποιος τσιμπήσει περισσότερους αποχαυνωμένους τηλεθεατές με το μέρος του.
Οι καταλήψεις κι οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν προπλάσματα και εικόνες από το μέλλον. Το όραμα για μια άλλη κοινωνία προσπαθεί να πραγματωθεί στο “εδώ και τώρα” με τις όποιες αδυναμίες και όρια ενός τέτοιου εγχειρήματος, κι η ύπαρξή τους αποτελεί έμπρακτη κριτική στο σύνολο των αλλοτροιωμένων σχέσεων που πηγάζουν απ’ την κεντρική καπιταλιστική σχέση.
Ο αγώνας των καταλήψεων είναι ένας αγώνας ενάντια στις περιφράξεις. Η στέγαση είναι ένα αγαθό που περιφράχτηκε και από συλλογική κτήση της ανθρώπινης κοινότητας μετατράπηκε σε εμπόρευμα ατομικής ή και κρατικής ιδιοκτησίας. Δεν είναι πλέον κάτι δεδομένο για τον καθένα, κι όσοι δεν έχουν πρόσβαση ή δυνατότητα στην εργασία, τους απαγορεύεται το δικαίωμα σε αυτή. Οι καταληψίες έχουν το θάρρος να δουν την στέγη όχι ως εμπόρευμα αλλά ως διεκδίκηση, ικανοποιώντας άμεσα τις ανάγκες τους, ενάντια στις προσταγές τις καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Κρίθηκαν ως εστίες ανομίας επειδή (τι έγκλημα!) δεν πουλάνε τίποτα. Είναι χώροι περιφρόνησης της ανταλλακτικής αξίας. Χώροι όπου λειτουργούν συλλογικές κουζίνες, αυτοδιαχειριζόμενα αντιεμπορευματικά καφενεία, δανειστικές βιβλιοθήκες, γίνονται προβολές, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και μαθήματα, κι όλα αυτά χωρίς εισητήριο. Μακριά από την λογική της κερδοφορίας, αλλά με την λογική της κάλυψης των καθημερινών μας αναγκών κι επιθυμιών και την διασκέδαση ως έναν χωροχρόνο συνάντησης κι επικοινωνίας των αγωνιζόμενων κομματιών της τάξης μας.
Είναι χώροι που λειτουργούν με οριζόντιες δομές, με τα χαρακτηριστικά της αυτοοργάνωσης και της αντιιεραρχίας διατηρώντας κάθε ένας από αυτούς την αυτονομία τους. Χωρίς αρχηγούς κι ακολουθητές, μακριά από ”ειδικούς” της πολιτικής. Προτάσσοντας έναν τρόπο αυτόνομης ταξικής οργάνωσης όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές και συνταξιούχοι αναλύουν τις ανάγκες τους και τα προβλήματά τους και βρίσκουν τον τρόπο επίλυσής τους ”από τα κάτω”, μακριά από κομματικές διεργασίες, επαγγελματίες εργατοπατέρες συνδικαλιστές, δημοτικά και κρατικά γραφεία.
Οι καταλήψεις είναι χώροι που απελευθερώθηκαν από της εγκατάλειψη στην οποία τους είχαν καταδικάσει οι ιδιοκτήτες τους καθώς δεν μπορούσαν να τους εκμεταλλευτούν για το προσωπικό τους όφελος. Από κενά μαραζομένα κτήρια μετατράπηκαν σε ζωντανά κύτταρα αγώνα. Ανακαινίστηκαν και φιλοξενούν τις διαδικασίες διάφορων αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Τόποι διαρκούς κίνησης και συνεύρεσης υποκειμένων που στέκονται κριτικά ενάντια στο κεφάλαιο και τις εξουσιαστικές σχέσεις που παράγει. Έγιναν εστίες αντιπληροφόρησης και κοινότητες αγώνα. Ένας χώρος συλλογικοποίησης της ζωής και μοιράσματος του υλικού, διανοητικού και συναισθηματικού πλούτου που κουβαλάει ο καθένας μας. Από εγκαταλελειμμένοι χώροι μετατράπηκαν σε ένα σημεία αναφοράς για την γειτονιά, σε χώρους ανοιχτούς για όλους όσους πλήττονται από τα αντεργατικά μέτρα κι όσους δεν έχουν κανένα μέλλον μέσα σε αυτό το σύστημα που μας βυθίζει στην εξαθλίωση και την φτώχεια.
Χώροι αγώνα, που όταν τα κομμάτια της αριστεράς τα έκαναν πλακάκια με τα ελληνικά αφεντικά και μιλούσαν για εθνική ανάπτυξη του κεφαλαίου, τα έφτυσαν στα μούτρα και τόλμησαν να μιλήσουν για στάση πληρωμών σε ντόπιο και διεθνές, κρατικό και ιδιωτικό κεφάλαιο. Που στέκονται ενάντια στην λεηλασία της φύσης οπως με τα μεταλλεία της Χαλκιδικής. Που όταν οι δημοτικές αρχές προσπαθούν να μετατρέψουν πάρκα και πλατείες σε παρκίνγκ προσπαθούν να διασώσουν τους εναπομείναντες δημόσιους χώρους.
Απέναντι σε αυτή την αστική νομιμότητα, οι κατηλειμμένοι χώροι είναι τόσο παράνομοι όσο είναι οι απεργίες, οι καταλήψεις εργασιακών χώρων, οι διαδηλώσεις, οι μετανάστες εργάτες και γενικότερα ότι στέκεται εμπόδιο στην βαρβαρότητα αφεντικών και κράτους. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ταξικών αγώνων εχθρικό προς όσα μας δίδαξε και πρόσφερε αυτό το σύστημα. Ζώντας μέσα στο κεφάλαιο και δρώντας ενάντια σε αυτό, η αυτόνομη ταξική μας οργάνωση καθίσταται επιτακτική ανάγκη ώστε να οργανώσουμε τις άμυνες κι επιθέσεις μας στον πόλο του κεφαλαίου. Ή θα κερδίσουμε όλοι μαζί ή θα χάσουμε ο καθένας μας μόνος του.
ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΟΥΤΕ ΝΟΜΙΜΟΙ ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ
ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
