ΟΣΑ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ Η ΑΛΕΠΟΥ…ΠΗΔΑΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΑΝΕΙ !
Σοφός αυτός ο ελληνικός λαός με τις παροιμίες του (ναι, το ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι η παροιμία αλλά σας έχουμε νέα: Ως περίφανοι αντιπατριώτες δεν μας καίει και πολύ η διαστρέβλωση των εθνικών παροιμιών).
Το απόγευμα της 1ης Αυγούστου περίπου 100-150 εθνικά υπερήφανοι χρυσαυγίτες ξεκινώντας από το παλιό τους “άνδρο” στο Ν.Ηράκλειο πραγματοποιούν μοτοπορεία και στοχευμένη επίθεση στην κατάληψη της έπαυλης Κουβέλου ,στο Μαρούσι. Έχοντας πάντα ριζωμένο στην καρδιά και την ψυχή το σπαρτιάτικο ιδεώδες επί 15 λεπτά οι “100 της ΧΑ” “πολιορκούν” με ανδρεία το κτίριο και τους 30 συντρόφους που βρίσκονταν μέσα εκείνη τη στιγμή. Ταυτόχρονα, μη μπορώντας να εισβάλλουν στο χώρο της κατάληψης και απωθούμενοι αποφασιστικά και επιτυχημένα από τους συντρόφους-καταληψίες επιλέγουν να απευθυνθούν και λίγο στη γειτονιά σπάζοντας παρκαρισμένα αμάξια των γύρω κατοίκων. Φύσικα και όλο αυτό το διάστημα του ενός τετάρτου η αστυνομία ως άγρυπνος προστάτης του καπιταλιστικού μας συστήματος ήταν απούσα και εμφανίστηκε αμέσως μετά την αποχώρηση των ΧΑ περικυκλώνοντας την κατάληψη, εγκλωβίζοντας τα άτομα που ήταν μέσα και απαγορεύοντας κάθε επικοινωνία των συντρόφων με κατοίκους και αλληλέγγυους που είχαν σπεύσει να παρέχουν ιατρική βοήθεια στους ελαφρά τραυματισμένους από την επίθεση.
Εμείς από τη μεριά μας μόνο έκπληκτοι δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε τόσο από την γεμάτη ανδρεία επίθεση των ΧΑ όσο και από την ανοχή, στήριξη και ενίσχυση της επίθεσης από την ΕΛΑΣ. Δεν θα αναλωθούμε σε αναφορές και αναλύσεις περί στενής συνεργασίας μπάτσων-ναζί καθώς για εμάς είναι και λογική και αυτονόητη. Κι εδώ έρχεται να κολλήσει και η παραπάνω παροιμία μας.
Το ελληνικό κράτος ενώ παράλληλα ασπάζεται την χιλιοακουσμένη θεωρία των δύο άκρων και επανειλλημένα “καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται” (αρκεί να είναι εναντίον του) ανοίγει τους υπονόμους και αμολάει στους δρόμους τους κατάλληλα εκπαιδευμένους για τις βρώμικες δουλειές (μπάτσοι-ναζι). Η συνεργασία αυτή την τελευταία 20ετία αποτελεί έναν από τους κύριους κατασταλτικούς μηχανισμούς του ελληνικού κράτους απέναντι σε συλλογικά εγχειρήματα γειτονιών τα οποία απαρτίζουν ένα σύνολο κέντρων καθημερινού αγώνα μέσα στη μητρόπολη ενάντια στην ολοκληρωτική υποτίμηση των ζωών μας. Εγχειρήματα αποτελούμενα από ανθρώπους της εργατικής τάξης που υφίστανται σε καθημερινή βάση την οικονομική κι εργασιακή εκμετάλλευση και τη βίαιη υποτίμηση της εργασιακής τους δύναμης από κάθε είδους κεφαλαιοκράτη. Από ανθρώπους που δεν διαλέγουν τον καναπέ τους ως μέσο κριτικής των οικονομικοπολιτικών εξελίξέων αλλά την συλλογικοποίηση στους τόπους που ζούν κι εργάζονται ως μέσο διερεύνησής των. Από ανθρώπους που δεν βάζουν ως προτεραιότητα τον εαυτούλη τους, την καριέρα και την επαγγελματική τους ανέλιξη ή το καθησυχαστικό “βόλεμα” σε κάποια θέση δουλείας των 400E. Από ανθρώπους που συνειδητοποιημένα δρούν ως αντιστεκόμενα κομμάτια της σύγχρονης ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας. Μίας κοινωνίας-συνονθύλευμα από όλους αυτούς που όσο υπάρχει ησυχία-τάξη-ασφάλεια στο χώρο εντός των τεσσάρων τοιχών στον οποίο ζούνε ή στεγάζονται τα μαγαζάκια τους, δόξα το θεό, όλα πάνε καλά: επαγγελματίες πολιτικοί, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, δικαστές-εκτελεστικά όργανα εξόντωσης αγωνιστών, άτομα ενεργά στο οργανωμένο έγκλημα, μικρο-μεγάλους επιχειρηματίες και αφεντικά, καριερίστες φοιτητές ή εργαζόμενους, ψυχάκηδες-υπανθρώπους με χαραγμένες “ελληνικές” σβάστικες στο σώμα τους, παρτάκηδες μικροαστούς-νοικοκυραίους, πατριώτες που περιμένουν την εθνική ανάπτυξη και η λίστα είναι μεγάλη.
Το ελληνικό κράτος, λοιπόν, επιτίθεται σε όλους εμάς που έχουμε απορρίψει κάθε τέτοια μορφή ζωής και δράσης προσπαθώντας κάθε μέρα, ώρα και στιγμή να δρούμε συλλογικοποιημένα και συνειδητοποιημένοι πολιτικά στις γειτονιές μας με πρωταρχικό στόχο τη διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων στην κατεύθυνση της όξυνσης του ταξικού ανταγωνισμού και αυτοοργάνωσης του ανταγωνιστικού κινήματος και των εργαζομένων ενάντια σε κάθε είδους εκμεταλλευτή που δίνει πνοή, δύναμη και ζωντάνια στα αφεντικά και το κράτος τους.
