Το βράδυ του Σαββάτου 2/2, μετά το πέρας της πορείας μίσους της Χρυσής Αυγής, μηχανοκίνητο κομμάτι της, περίπου 15 ατόμων, επιτέθηκε στον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Μπερντέ στα Ιλίσια και προσπάθησε να παραβιάσει την είσοδο σπάζοντας τη τζαμαρία. Στη συνέχεια επιτέθηκαν στον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Βίλα Ζωγράφου κατά τη διάρκεια προγραμματισμένης εκδήλωσης οικονομικής ενίσχυσης διωκόμενων αγωνιστών. Ο κόσμος που βρισκόταν στην είσοδο της βίλας επί της Γεωργίου Ζωγράφου απέκρουσε την επίθεση που δέχθηκε από δύο μέτωπα τρέποντας τους σε άτακτη φυγή, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν δύο από τα μηχανάκια τους.

Με “αφορμή” τα εγκαταλελειμένα μηχανάκια στήθηκε ολόκληρη αστυνομική επιχείρηση, με περικύκλωση του χώρου της της βίλας Ζωγράφου και ασφυκτική αστυνομική παρουσία στα γύρω στενά, δημιουργώντας για άλλη μία φορά κλίμα τρομοκρατίας στη γειτονιά. Η τρομοκρατία όμως δεν απέτρεψε εκατοντάδες αλληλέγγυο κόσμο, από τη γειτονιά και όχι μόνο, να συγκεντρωθεί άμεσα έξω από το χώρο μην αφήνοντας περιθώρια για οποιαδήποτε κατασταλτική κίνηση εναντίον της κατάληψης.

ΟΙ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΤΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

 Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Βίλα Ζωγράφου

Δεν θα κουραστούμε ποτέ να υπενθυμίζουμε  την εκμετάλλευση που ασκούν οι κάθε λογής “από πάνω” εξουσιαστές στις ζωές και τον μόχθο των “από κάτω”. Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια αυτή η επίθεση αποκτά ολοένα και πιο γενικευμένα και αυταρχικά/ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά από την πλευρά κράτους και αφεντικών. Με πρόφαση την καπιταλιστική κρίση κορυφώνεται το χτύπημα σε κεκτημένα χρόνων και κοινωνικών κι εργατικών αγώνων. Όπως πάντα η επιβίωση κι η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου θα γίνει πανω στις πλάτες της εργατικής τάξης. Έτσι, στα πλαίσια της διαχείρισης της κρίσης από την πλευρά των αφεντικών έχουμε κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και της κυριακάτικης αργίας, μαζικές περικοπές σε μισθούς, συντάξεις κι επιδόματα, την επιμήκυνση του εργάσιμου βίου ως τον θάνατο αυξάνοντας διαρκώς την κατώτερη συντάξιμη ηλικία, αύξηση της τιμής των εισιτηρίων για τα ΜΜΜ. Νέες και υψηλότερες φορολογίες, μαζικές απολύσεις και αύξηση των ανέργων με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου.Στον χώρο της εκπαίδευσης έχουμε συγχώνευση σχολείων και ΑΕΙ-ΤΕΙ, απολύσεις εργαζομένων, ενταντικοποίηση των σπουδών και κύλιση του κόστους φοίτησης από το κράτος στους φοιτητές (κλείσιμο εστιών στέγασης και σίτησης, κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων).Και φυσικά, έξω από τον χορό δεν θα μπορούσε να μείνει κι ο τομέας της υγείας, όπου κι εκεί καταργείται σιγά σιγά ο δωρεάν χαρακτήρας της και το κόστος της βαραίνει επιπλέον εμάς.

Σε όποιον τολμήσει να αντισταθεί στα παραπάνω πίπτει ράβδος. Το κράτος  μόνιμης έκτακτης ανάγκης έχει φροντίσει να έχει αποθέματα καταστολής τσουβάλια ολόκληρα. Από το κλείσιμο των σταθμών του ΜΕΤΡΟ σε πορείες ως τις καθημερινές παρελάσεις της αστυνομίας στις γειτονιές μας για εξακριβώσεις στοιχείων κι από την κήρυξη των τελευταίων απεργιών ως παράνομες και τις επιτάξεις εργασίας (π.χ. Χαλυβουργία, εργολαβικοί εργαζόμενοι ΑΠΘ, απεργοί του ΜΕΤΡΟ) ως το πνίξιμο των πορειών στα χημικά που οδήγησαν και στον θάνατο του απεργού συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ Δημήτρη Κοτζαρίδη στις 20/10/2011,ο στρατός των αφεντικών και τους κράτους δείχνει τα δόντια του σε όλους τους καταπιεσμένους.

Έξω από τους στόχους της καταστολής δεν θα μπορούσαν να μείνουν κι οι κατηλειμμένοι χώροι. Και πως θα μπορούσαν να μείνουν  απ’ έξω όταν στον διαρκή ταξικό πόλεμο που μαίνεται όλα αυτά τα χρόνια στις γειτονιές, τους εργασιακούς χώρους και στις σχολές, τα άτομα των καταλήψεων είχαν πάρει ξεκάθαρη θέση, αυτή του αγώνα ενάντια στην υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και της υποβάθμισης των ζωών μας. Οι καταλήψεις δεν είναι τίποτα άλλο από κάποια ακόμα κέντρα αγώνα μέσα στην μητρόπολη, είναι ένα από τα πιο ενεργά κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος. Εδώ και χρόνια αποτελούν νησίδες αντίστασης ενάντια στον αναδυόμενο ολοκληρωτισμό. Αναχώματα απέναντι στον εκφασισμό της κοινωνίας και την γκετοποίηση περιοχών του κέντρου (και όχι μόνο),ερχόμενοι σε κοινή οργάνωση κι αγώνες μαζί με τους μετανάστες εργάτες ενάντια στους φασίστες του Άγιου Παντελεήμονα και τις καθημερινές επιθέσεις των μπάτσων σε μετανάστες μικροπωλητές έξω από την ΑΣΟΕΕ. Αποτελούν αγκάθι στα σχέδια ανάπλασης του κέντρου της Αθήνας, όπου τα τελευταία χρόνια κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα έχουν στόχο μια “εξυγίανση” που ξερνάει στο περιθώριο οποιονδήποτε αποτελεί εμπόδιο στο να γεμίσουν οι τσέπες τους παραπάνω χρήμα.

Κι εκτός από την νομική και φυσική καταστολή που δέχονται οι κατηλειμμένοι χώροι κι οι καταληψίες, υπάρχει κι η ιδεολογική. Τα ΜΜΕ για άλλη μια φορά πρόβαλλαν τους κατηλειμμένους χώρους ως εστίες εγκληματικότητας, παρεμπόριου και τόπους διακίνησης ναρκωτικών. Ως αντικοινωνικούς χώρους τσιφλίκι αντιεξουσιαστών και τοξικομανών. Αναφέρουν ως οπλισμό τον βασικό εξοπλισμό αυτοπροστασίας απέναντι στα χημικά των μπάτσων και τις επιθέσεις των φασιστών. Ως αναπόσπαστο κομμάτι του μηχανισμού αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας τα media έπαιξαν καλά τον ρόλο τους ερχόμενα να ποινικοποιήσουν για άλλη μια φορά τις κοινωνικές αντιστάσεις. Όταν το μόνο που επιτρέπεται στην δημόσια σφαίρα είναι ο αντιμουσουλμανικός  πυρετός κι η πηγή όλων των προβλημάτων είναι η Μέρκελ, οτιδήποτε άλλο από το να βρίζεις το ΔΝΤ και να μουντζώνεις το κοινοβούλιο αποτελεί ανομία σε επίπεδο υπ’ αριθμόν ένα δημόσιου κινδύνου. Ταυτόχρονα, τέτοιου είδους αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας χρησιμοποιούνται από τους κυβερνώντες με σκοπό να καρπωθούν πολιτική υπεραξία έναντι άλλων κομμάτων και πολιτικών οργανώσεων. Με λίγα λόγια, οι καταλήψεις έχουν γίνει ένα μπαλάκι των κομμάτων εξουσίας που ο ένας το πετάει στον άλλον και νικητής βγαίνει όποιος τσιμπήσει περισσότερους αποχαυνωμένους τηλεθεατές με το μέρος του.

Οι καταλήψεις κι οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν προπλάσματα και εικόνες από το μέλλον. Το όραμα για μια άλλη κοινωνία προσπαθεί να πραγματωθεί στο “εδώ και τώρα” με τις όποιες αδυναμίες και όρια ενός τέτοιου εγχειρήματος, κι η ύπαρξή τους αποτελεί έμπρακτη κριτική στο σύνολο των αλλοτροιωμένων σχέσεων που πηγάζουν απ’ την κεντρική καπιταλιστική σχέση.

Ο αγώνας των καταλήψεων είναι ένας αγώνας ενάντια στις περιφράξεις. Η στέγαση είναι ένα αγαθό που περιφράχτηκε και από συλλογική κτήση της ανθρώπινης κοινότητας μετατράπηκε σε εμπόρευμα ατομικής ή και κρατικής ιδιοκτησίας. Δεν είναι πλέον κάτι δεδομένο για τον καθένα, κι όσοι δεν έχουν πρόσβαση ή δυνατότητα στην εργασία, τους απαγορεύεται το δικαίωμα σε αυτή. Οι καταληψίες έχουν το θάρρος να δουν την στέγη όχι ως εμπόρευμα αλλά ως διεκδίκηση, ικανοποιώντας άμεσα τις ανάγκες τους, ενάντια στις προσταγές τις καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Κρίθηκαν ως εστίες ανομίας επειδή (τι έγκλημα!) δεν πουλάνε τίποτα. Είναι χώροι περιφρόνησης της ανταλλακτικής αξίας. Χώροι όπου λειτουργούν συλλογικές κουζίνες, αυτοδιαχειριζόμενα αντιεμπορευματικά καφενεία, δανειστικές βιβλιοθήκες, γίνονται προβολές, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και μαθήματα, κι όλα αυτά χωρίς εισητήριο. Μακριά από την λογική της κερδοφορίας, αλλά με την λογική της κάλυψης των καθημερινών μας αναγκών κι επιθυμιών και την διασκέδαση ως έναν χωροχρόνο συνάντησης κι επικοινωνίας των αγωνιζόμενων κομματιών της τάξης μας.

Είναι χώροι που λειτουργούν με οριζόντιες δομές, με τα χαρακτηριστικά της αυτοοργάνωσης και της αντιιεραρχίας διατηρώντας κάθε ένας από αυτούς την αυτονομία τους. Χωρίς αρχηγούς κι ακολουθητές, μακριά από ”ειδικούς” της πολιτικής. Προτάσσοντας έναν τρόπο αυτόνομης ταξικής οργάνωσης όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές και συνταξιούχοι αναλύουν τις ανάγκες τους και τα προβλήματά τους και βρίσκουν τον τρόπο επίλυσής τους ”από τα κάτω”, μακριά από κομματικές διεργασίες, επαγγελματίες εργατοπατέρες συνδικαλιστές, δημοτικά και κρατικά γραφεία.

Οι καταλήψεις είναι χώροι που απελευθερώθηκαν από της εγκατάλειψη στην οποία τους είχαν καταδικάσει οι ιδιοκτήτες τους καθώς δεν μπορούσαν να τους εκμεταλλευτούν για το προσωπικό τους όφελος. Από κενά μαραζομένα κτήρια μετατράπηκαν σε ζωντανά κύτταρα αγώνα. Ανακαινίστηκαν και φιλοξενούν τις διαδικασίες διάφορων αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Τόποι διαρκούς κίνησης και συνεύρεσης υποκειμένων που στέκονται κριτικά ενάντια στο κεφάλαιο και τις εξουσιαστικές σχέσεις που παράγει. Έγιναν εστίες αντιπληροφόρησης και κοινότητες αγώνα. Ένας χώρος συλλογικοποίησης της ζωής και μοιράσματος του υλικού, διανοητικού και συναισθηματικού πλούτου που κουβαλάει ο καθένας μας. Από εγκαταλελειμμένοι χώροι μετατράπηκαν σε ένα σημεία αναφοράς για την γειτονιά, σε χώρους ανοιχτούς για όλους όσους πλήττονται από τα αντεργατικά μέτρα κι όσους δεν έχουν κανένα μέλλον μέσα σε αυτό το σύστημα που μας βυθίζει στην εξαθλίωση και την φτώχεια.

Χώροι αγώνα, που όταν τα κομμάτια της αριστεράς τα έκαναν πλακάκια με τα ελληνικά αφεντικά και μιλούσαν για εθνική ανάπτυξη του κεφαλαίου, τα έφτυσαν στα μούτρα και τόλμησαν να μιλήσουν για στάση πληρωμών σε ντόπιο και διεθνές, κρατικό και ιδιωτικό κεφάλαιο. Που στέκονται ενάντια στην λεηλασία της φύσης οπως με τα μεταλλεία της Χαλκιδικής. Που όταν οι δημοτικές αρχές προσπαθούν να μετατρέψουν πάρκα και πλατείες σε παρκίνγκ προσπαθούν να διασώσουν τους εναπομείναντες δημόσιους χώρους.

Απέναντι σε αυτή την αστική νομιμότητα, οι κατηλειμμένοι χώροι είναι τόσο παράνομοι όσο είναι οι απεργίες, οι καταλήψεις εργασιακών χώρων, οι διαδηλώσεις, οι μετανάστες εργάτες και γενικότερα ότι στέκεται εμπόδιο στην βαρβαρότητα αφεντικών και κράτους. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ταξικών αγώνων εχθρικό προς όσα μας δίδαξε και πρόσφερε αυτό το σύστημα. Ζώντας μέσα στο κεφάλαιο και δρώντας ενάντια σε αυτό, η αυτόνομη ταξική μας οργάνωση καθίσταται επιτακτική ανάγκη ώστε να οργανώσουμε τις άμυνες κι επιθέσεις μας στον πόλο του κεφαλαίου. Ή θα κερδίσουμε όλοι μαζί ή θα χάσουμε ο καθένας μας μόνος του.

ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΟΥΤΕ ΝΟΜΙΜΟΙ ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΧΙΛΙΟΠΑΙΓΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ: «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΡΕΤΗ», «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΑΘΑΡΑ ΧΕΡΙΑ» ΚΑΙ ΤΩΡΑ «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΑΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ»
ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ

Ο Δένδιας μιλάει για ανομία, προστατεύει όμως με αστυνομικές δυνάμεις το εμπορικό κέντρο ναρκωτικών στη Στουρνάρη και στην Τοσίτσα.

Το κράτος μιλάει για ανάδυση της τρομοκρατίας, στέλνει όμως τις διμοιρίες στα στενά των Εξαρχείων χωρίς κανένα πρόσχημα για να κάνουν επίδειξη δύναμης και να αποτρέψουν με τον φόβο τον κόσμο από το να κυκλοφορεί ελεύθερα, να επικοινωνεί, να οργανώνεται, να δημιουργεί.

Η τρικομματική κυβέρνηση μιλάει για την εγκληματικότητα στις καταλήψεις, αθωώνει όμως υπουργούς, φυγαδεύει διαπλεκόμενους μεγαλοκαταθέτες, θεσπίζει φοροαπαλλαγές για σκάφη αναψυχής και πισίνες.

Η απρόκλητη επιδρομή της αστυνομίας στα στενά των Εξαρχείων δεν είναι τυχαία. Εντάσεται σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο φίμωσης οποιασδήποτε αντίστασης που περιλαμβάνει ένταση της καταστολής στις διαδηλώσεις και στις απεργίες, φτωχοποίηση και εξαθλίωση του πληθυσμού, εκκενώσεις ελεύθερων χώρων.

Η ολοφάνερη επιλογή του κράτους είναι η επίθεση απέναντι στην κοινωνία και σε όποιον αντιστέκεται χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα:

• Την εξαθλίωση, μέσα από μειώσεις μισθών και συντάξεων, νέους φόρους και δημιουργία στρατιάς ανέργων χωρίς δικαιώματα και προοπτική

• Την προπαγάνδα, μέσα από την προβολή ψεύτικων διλημμάτων, τη συκοφάντηση χώρων αντίστασης και αγωνιζόμενων ανθρώπων και τη νομιμοποίηση των φασιστικών συμπεριφορών

• Τον φόβο, μέσα από ποινικοποίηση απεργιών και κινητοποιήσεων, προληπτικές προσαγωγές σε πορείες, εκκενώσεις καταλήψεων και βίαιες συμμορίτικες εξορμήσεις της αστυνομίας στην Πλατεία Εξαρχείων

Τα Εξάρχεια είναι μία γειτονιά που γνωρίζει καλά τι σημαίνει καταστολή αλλά και αντίσταση και γι’ αυτόν τον λόγο ο φόβος είναι άγνωστη έννοια στους κατοίκους τους. Η προπαγάνδα τους δεν μας αγγίζει ούτε θα κάμψει τους αγώνες μας για κοινωνική απελευθέρωση. Πολεμούμε την εξαθλίωση απ’ όπου κι αν προέρχεται χτίζοντας δομές αλληλεγγύης και συνεργασίας στη γειτονιά.

Το σχέδιό τους είναι καταδικασμένο να αποτύχει.

ΚΑΤΟΙΚΟΙ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Φασισμός δεν είναι μόνο το μουστάκι του Χίτλερ, η σβάστιγκα, το κυνήγι των εβραίων, ο Παπαδόπουλος, το μπλόκο της Κοκκινιάς. Ούτε μόνο η Χρυσή Αυγή παρότι είναι ο επίσημος πολιτικός εκφραστής του στην Ελλάδα. Φασισμός είναι και το <<ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών>> στο κέντρο της Αθήνας (γκετοποίηση), η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και η διαπόμπευση διαδηλωτών από την αστυνομία και τα media. Είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, βασισμένο στο έθνος και στη φυλή και στηριζόμενο σε τακτικές τρόμου. ‘Ενα καθεστώς το οποίο τείνει να στρατιωτικοποιήσει την εργασία και να χειραγωγήσει γενικότερα την κοινωνία μέσω του ελέγχου από το μπατσοστρατιωτικό σύμπλεγμα και τις μαφίες. Ένα καθεστώς που εγκαθιδρύεται από την αστική τάξη, με σκοπό την υποταγή των ταξικά καταπιεσμένων και γενικά όσων περισσεύουν από το σύστημα και την συντριβή οποιασδήποτε μορφής αντίστασης των εκμεταλλευόμενων.

Ο φασισμός ιστορικά έχει αποδείξει περίτρανα ότι ξετρυπώνει σε εποχές κρίσης του συστήματος. Εποχές που οι κυρίαρχοι χρειάζεται να επιβληθούν με αυτό το τρόπο. Ο καπιταλισμός σε περιόδους κρίσης επιφέρει βίαιες κοινωνικές αναταραχές. Ο λαός είναι αγανακτισμένος-απεγνωσμένος λόγω των συνθηκών εξαθλίωσης που βιώνει και γι’ αυτό το λόγο ψάχνει μία λύση που θα τον βγάλει από το αδιέξοδο. Πάνω σε αυτή την ανάγκη του ατόμου να ξεφύγει από το ήδη υπάρχων <διεφθαρμένο> πολιτικό σκηνικό, το σύστημα ”πατάει” και αναδύει εποχιακούς <σωτήρες>, οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι απολύτως ελεγχόμενοι και βαδίζουν σε κοινή πλεύση με τους εξουσιαστές. Τέτοιου είδους <σωτήρας> αυτή την εποχή στην Ελλάδα παρουσιάζεται η χρυσή αυγή. Ένα κόμμα με μια πολύ ξαφνική δημοσιοποίηση και άνοδο στο πολιτικό προσκήνιο. Ένα κόμμα το οποίο παρουσιάζει φιλολαικό χαρακτήρα και παράλληλα επιθετικό απέναντι στους <διεφθαρμένους πολιτικούς>.

Η επίθεση στον πόλο της εργασίας γίνεται συντονισμένα από κράτος και φασίστες. Από το κράτος έχουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών εργατών και <<Ξένιο Ζευς>> και από τους φασίστες πογκρόμ κατά των μεταναστών. Από το κράτος επίθεση στον άμεσο και έμμεσο μισθό μας και από την Χρυσή Αυγή από την μία την εναντίωση της στην αύξηση της φορολόγισης των εφοπλιστών και από την άλλη την οργάνωση του δουλεμπορικού μηχανισμού <<Όμιλος ανεύρεσης εργασίας δοκιμαζόμενων Ελλήνων>> δημιουργώντας πελατιακές σχέσεις, όπως τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και κανονίζοντας στους εργοδότες φτηνούς εργαζομένους με μισθό μικρότερο του βασικού χωρίς ωράριο εργασίας και ένσημα. Περνώντας σε πρακτικές <<νύχτας>>, πουλάνε προστασία σε μαγαζιά και στηρίζουν επιχειρηματίες στη Ν.Ιωνία με πρόσχημα την ”δημιουργία θέσεων εργασίας”. Γι’ αυτό και οι φασίστες είναι παρακρατικοί επειδή στηρίζουν το κεφάλαιο και όχι τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Σκοπός του συστήματος σε εποχές κρίσης είναι να διασπάσει το κοινωνικό σώμα των καταπιεσμένων, η αλλιώς την εργατική τάξη, σε πολλά διαφορετικά σώματα ώστε να την αποδυναμώσει και να μην την αφήσει να ομογενοποιηθεί και να επαναστατήσει. Για να πραγματοποιηθεί αυτό, χρησιμοποιούνται πολλών ειδών κατασταλτικοί μηχανισμοί. Ένας από αυτούς είναι η πίστη στο έθνος και στην φυλή, η οποία επιφέρει πολλών ειδών ρατσιστικούς διαχωρισμούς. Υποτίμηση των μεταναστών, της γυναίκας, των άθεων, των ομοφυλόφιλων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες, των απεργών, των κομμουνιστών, των αναρχικών και η λίστα είναι μεγάλη. Έτσι καταφέρνουν να θολώσουν την συνείδηση των εργατών και να τους αποπροσανατολήσουν από τον πραγματικό τους εχθρό που είναι η αστική τάξη (αφεντικά, κράτος, τράπεζες, χρηματοοικονομικό σύστημα) με τον καπιταλισμό που γεννάει τις κρίσεις, την εγκληματικότητα, την νάρκωση του λαού και κατεύθυνση των μαζών, με σκοπό την διατήρηση αλλά και ενδυνάμωση της κυριαρχίας του.

Τέτοιου είδους αποπροσανατολισμός που οδηγεί στον εκφασισμό ενός τμήματος της κοινωνίας έχει παρατηρηθεί έντονα στις μέρες μας. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν γύρω μας, από τα κυβερνητικά προγράμματα της πλειοψηφίας των κομμάτων ως το μικρό-αφεντικό που προσλαμβάνει έναν μετανάστη για ένα πιάτο φαγητό (μεταφορικά ή κυριολεκτικά). Από την καταστολή -είτε φυσική είτε νομική- στις απεργίες ως τους ευυπόλυπτους πορνοπελάτες και το νέο κυνήγι μαγισσών/οροθετικών γυναικών μέχρι τον ρατσιστή γείτονα που θεωρεί πως οι μετανάστες ευθύνονται για την κρίση επειδή “μας κλέβουν τις δουλειές”. Από τους νεκρούς μετανάστες στα ναρκοπέδια του Έβρου και τις ασκήσεις σκοποβολής (σε ζωντανούς στόχους) στα Ελληνοαλβανικά σύνορα μέχρι τους οπαδούς της Εθνικής Ελλάδος με τα ρατσιστικά τους συνθήματα και τα πογκρόμ τους σε μετανάστες μετά από νίκες της ομάδας. Από το κυνήγι μεταναστών μικροπωλητών από μπάτσους μαζί με καταστηματάρχες μέχρι τους “αγανακτισμένους κατοίκους” που πραγματοποιούν πογκρόμ σε μετανάστες. Από τα Μ.Μ.Ε. που συνεχώς προπαγανδίζουν το πόσο λαθραίοι, ανίεροι, βρωμιάρηδες, κλέφτες και βιαστές είναι οι μετανάστες μέχρι τον τραμπουκισμό στο σχολείο του πιο <<μάγκα μπρατσαρά>> μαθητή στον πιο αδύναμο. Σε αυτά τα παραδείγματα δεν πρόκειται για οργανωμένους

χρυσαυγίτες που δρουν ενάντια σε μετανάστες. Είναι κομμάτια της Ελληνικής κοινωνίας που στηρίζουν έμπρακτα στις καθημερινές τους σχέσεις αυτού του είδους τις πρακτικές, που νομιμοποιούν κι επικροτούν τέτοιου είδους παρεμβάσεις απ’ το κράτος και που όποτε κρίνουν αναγκαίο περνάνε στην υλοποίηση τέτοιων πρακτικών.

Αυτός όμως οι πρακτικές δεν είναι σύγχρονη εφεύρεση. Το σύστημα ανέκαθεν μέσα από τους θεσμούς του μας γαλουχούσε με χαρακτηριστικά που τροφοδοτούν το ”σκοτεινό τέρας” που κρύβουμε όλοι μέσα μας, με σκοπό την δημιουργία υποκειμένων που θα διαιωνίζουν την συντήρησή του. Από την προώθηση εξουσιαστικών αρχέτυπων όπου ο άντρας δέρνει τη γυναίκα του και τα παιδιά του, μέχρι την προώθηση του εγωκεντρισμού και οπορτουνισμού όπου το ”εγώ” είναι ανώτερο όλων. Από την ξενοφοβία και την ταύτιση με την εθνική ενότητα, μέχρι την λογική της ανάθεσης, της μετριοπάθειας και της παθητικής εκτόνωσης (θα το βγάλει κάποιος άλλος το φίδι απ’ την τρύπα, βρίζω και μουντζώνω την τηλεόραση).

Η κρατική μεταναστευτική πολιτική έχει ως κύριο στόχο την διατήρηση μεταναστών εργατών στην Ελλάδα σε κατάσταση παρανομίας και φόβου ώστε να είναι φτηνά εργατικά χέρια χωρίς δικαιώματα και περιθώρια αντίστασης. Μετατρέποντας τον μετανάστη σε λαθραίο γίνεται λαθραίο και το εμπόρευμα της εργατικής του δύναμης. Η εργασία του γίνεται μαύρη, περνάει στην σφαίρα του παράνομου κεφαλαίου, είναι λαθραία άρα και μη φορολογήσιμη, πιο φτηνή χωρίς ασφάλιση και επιδόματα. Σήμερα που η ανάγκη διαχείρισης της κρίσης από πλευράς των αφεντικών, κι η γενικότερη ανικανότητά τους να αναπαράγουν σε μεγάλο μέρος την εργατική δύναμη, επιβάλλει την περαιτέρω υποτίμηση των εργατών (ντόπιων και ξένων), με πρώτο θύμα εξόντωσης τους μετανάστες, περνώντας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης . Και φυσικά, όσο βαθαίνει η κρίση τόσο περισσότεροι είναι αυτοί που περισσεύουν για το σύστημα (π.χ. άτομα με ειδικές ανάγκες, άνεργοι, συνταξιούχοι, φοιτητές). Το καθεστώς γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτικό κι η φασιστική προπαγάνδα γίνεται δημόσιος λόγος τόσο από τους εξουσιαστές όσο κι από κομμάτια της κοινωνίας. Έτσι, κάτω απ’ την ομπρέλα της δημοκρατίας, ο φασισμός αποκτά ιδεολογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο οικοδομούνται κρατικές πολιτικές.

Τα Μ.Μ.Ε. παίζουν το χιλιοπαιγμένο επεισόδιο της <<σύγκρουσης των δύο άκρων>> από τα οποία <<η δημοκρατία τηρεί ίσες αποστάσεις>>. ‘Ετσι η συνεργασία μπάτσων και φασιστών σε από κοινού χτυπήματα σε αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και σε σκούπες μεταναστών προσπαθεί να συγκαλυφθεί, τα ελλατωματικά δακρυγόνα που πετάνε μία στο τόσο σε φασιστικές συγκεντρώσεις και ο βασανισμός των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μηχανοκίνητης περιπολίας στην Γ.Α.Δ.Α. ταυτίζεται <<κοινή αντιμετώπιση ακραίων παρεκλίνουσων συμπεριφορών>> τσουβαλιάζοντας την αντιφασιστική δράση με την νεοναζιστική βία στα μάτια του κόσμου διαιωνίζοντας τον φόβο και την μετριοπάθεια. Τρανό παράδειγμα αντιμετώπισης του κράτους απέναντι στα <<δύο άκρα>> είναι οι εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις αντιφασιστών συντρόφων σε σχέση με τις μηδαμινές διώξεις έναντι φασιστών, όπως και οι συνεχείς επιθέσεις-εκκενώσεις σε καταλήψεις και κοινωνικούς-πολιτικούς χώρους (βίλλα αμαλίας, στέκια της ασσοέ) τα οποία έχουν συνδράμει στην όξυνση του αντιφασιστικού αγώνα μέσα από την ανάπτυξη σχέσεων και κοινή οργάνωση δράσεων με τους μετανάστες.

Όσο η εργατική τάξη παραμένει διαιρεμένη άρα αδύναμη, όσο οι εκμεταλλευόμενοι δεν αναγνωρίζουν τον πραγματικό τους εχθρό, τόσο θα γινόμαστε έρμαια στις ορέξεις των αφεντικών και των κρατών τους. Εμείς οι εκμεταλλευόμενοι αυτού του κόσμου, αγωνιζόμαστε ενάντια στον φασισμό, υπερασπιζόμενοι και προβάλλοντας το ταξικό μας συμφέρον, ως τμήμα της εργατικής τάξης. Ως κομμάτι της κοινωνίας και του αντιφασιστικού κινήματος δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι δεν αποτελούμε κάποιο άκρο αλλά ένα πολιτικό κίνημα το οποίο αγωνίζεται ενάντια σε αφεντικά, κράτος και παρακράτος με στόχο την κοινωνική απελευθέρωση.

Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ

ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Στις 09/01 πραγματοποιείται ανακατάληψη της Villa Amalias, η οποία εκκενώνεται και συλλαμβάνονται 92 σύντροφοι-ισσες. Μετά από λίγη ώρα πραγματοποιείται κατάληψη στα κεντρικά γραφεία της ΔΗ.ΜΑΡ., στην οποία επεμβαίνουν επίσης αστυνομικές δυνάμεις και προσαγάγουν τους καταληψίες. Αμέσως μετά γίνεται αιφνιδιαστική και δυναμική συγκέντρωση έξω από το υπουργείο οικονομικών, όπου θα παραβρισκόταν το κάθαρμα Σαμαράς. Το κράτος στην προσπάθειά του να ανακόψει και να ανασχέσει μια εξελισσόμενη κοινωνική δυναμική με απρόβλεπτες διαστάσεις αποφασίζει να υλοποιήσει ως απάντηση, την προσχεδιασμένη εκκένωση της κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά. Κατά τη διάρκεια της αστυνομικής επιχείρησης συλλαμβάνονται 7 σύντροφοι και συντρόφισσες, που βρίσκονταν στην κατάληψη, τους αποδίδονται πλημμεληματικές κατηγορίες και ορίζεται η δίκη τους στις 24 Ιανουαρίου.

Η ΔΙΚΗ ΑΥΤΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ

Για το κράτος, που έχει σχηματοποιήσει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, όπου κάθε φωνή και πρακτική αντίστασης κάθε κοινωνικού κομματιού θα πατάσσεται ανελέητα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η στοχοποίηση των καταλήψεων και των αυτοργανωμένων εγχειρημάτων του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κινήματος.
Για τα ντόπια και υπερεθνικά αφεντικά, που έχουν εκπονήσει ένα σχέδιο κοινωνικής και ταξικής λεηλασίας με πρόσχημα την καπιταλιστική ανάπτυξη και αξιοποίηση των δημόσιων χώρων.
Για το δήμο Αθηναίων, που στέκεται πιστός συνοδοιπόρος των κατασταλτικών σχεδίων του κράτους. Ο δήμαρχος Καμίνης είναι αυτός, που έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει τις νομικές δυσκολίες, αναλαμβάνοντας την “αξιοποίηση” των καταλήψεων της Σκαραμαγκά και της villa amalias. Μια κίνηση, που έρχεται να συμπληρώσει το παζλ της αποστείρωσης του κέντρου της πόλης, το οποίο περιλαμβάνει το ξήλωμα των πάγκων σε πλατείες για να μην κοιμούνται άστεγοι, το ανελέητο κυνήγι των μεταναστών-μικροπωλητών και τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών.
Για τους ρουφιάνους των ΜΜΕ, που σε παράλληλο βηματισμό με τους μπάτσους, λασπολογούν απέναντι σε αγωνιζόμενους ανθρώπους και συκοφαντούν κάθε κοινωνικό και ταξικό αγώνα ώστε να καταστήσουν πιο εύκολη την καταστολή τους.
Για τον διαπλεκόμενο πρόεδρο του Ν.Α.Τ. (ναυτικό απομαχικό ταμείο) Χρήστο Φωτίου, ο οποίος σε αγαστή συνεργασία με τον υπουργό των μπάτσων Δένδια, άναψε το πράσινο φως στην εκκένωση της κατάληψης Σκαραμαγκά, με το αστείο πρόσχημα της απώλειας εσόδων, την ίδια στιγμή, που το συγκεκριμένο ταμείο λεηλατείται επαναλμαβανόμενα από το μνημόνιο, το PSI και τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στους 7 διωκόμενους συντρόφος και συντρόφισσες και στην κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά.

Πέμπτη 24/01, 9 πμ δικαστήρια Ευελπίδων.

Κατάληψη Πατησίων 61&Σκαραμαγκά