Στις 10 Νοεμβρίου 2014 δημοσιεύθηκε το σχέδιο τεχνικού προγράμματος και προϋπολογισμού του δήμου Ν. Φιλαδέλφειας – Ν. Χαλκηδόνας για το οικονομικό έτος 2015, το οποίο ψηφίστηκε από το δημοτικό συμβούλιο στις 3 Δεκεμβρίου 2014. Σε αυτόν τον προϋπολογισμό συμπεριλαμβάνεται η κατεδάφιση της κατάληψης Στρούγκα. Οι καταληψίες της Στρούγκας κληθήκανε από τη δημοτική αρχή να συμμετάσχουν σε συζήτηση μαζί της, ώστε η τελευταία να τους ενημερώσει για τις προθέσεις της σχετικά με το χώρο. Φυσικά, οι καταληψίες αρνήθηκαν να παρευρεθούν σε μια τέτοια συνάντηση. Η οικονομική επιτροπή του δήμου μάλιστα προχώρησε στις 8 Δεκεμβρίου στην απευθείας ανάθεση επιμέρους εργολαβιών που απαιτούνται για την υλοποίηση της πολιτικής απόφασης της δημοτικής αρχής του ΣΥΡΙΖΑ, με πρόσχημα “να μη χαθούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια”. Στις 5 Αυγούστου 2015, η ίδια δημοτική αρχή κατεδαφίζει την κατάληψη Κένταυρος στο άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας.

Αυτές οι μπουλντόζες δεν ήταν οι μόνες που κόβουν βόλτες -ή ίπτανται ως απειλές ενός ζοφερού μέλλοντος- στους δρόμους της Ν. Φιλαδέλφειας. Πριν δώδεκα χρόνια, τον Μάιο του 2003 είχαν εμφανιστεί μπουλντόζες ανάπτυξης στην περιοχή, με σκοπό το γκρέμισμα του ποδοσφαιρικού γηπέδου της ΑΕΚ και την ανέγερση νέου. Το παλιό γήπεδο γκρεμίστηκε, όμως νέο γήπεδο δεν χτίστηκε. Λεφτά δεν υπήρχαν, νομικά πλαίσια δεν υπήρχαν. Το μόνο που υπήρχε ήταν αντίδραση από κατοίκους στην περιοχή ενάντια στην κατασκευή μεγαλύτερου γηπέδου, υπόγειου πάρκινγκ κι εμπορικών καταστημάτων.

Πλέον, τα πράγματα μοιάζουνε καλύτερα για την ΑΕΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση πλέον διακυρρήτει ότι θα βρει άκρη στα νομικά προβλήματα για την ανέγερση του γηπέδου. Η συριζαίικη δημοτική αρχή της Ν. Φιλαδέλφειας ενώ δείχνει να εναντιώνεται στην ανέγερση επαγγελματικού γηπέδου κι εμπορικού κέντρου, κάνει ότι καλύτερο μπορεί ώστε οι “πιέσεις” της να είναι όσο πιο νομικά μικρές, ανώδυνες κι ανούσιες γίνεται. Ίσα-ίσα για να μπορεί να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος των αγωνιζόμενων κατοίκων για την προστασία του άλσους ενάντια στα συμφέροντα του Μελισσανίδη και κάθε λογής επιχειρηματία.

Η “Δικέφαλος 1924 Κατασκευαστική ΑΕ”, συμφερόντων Μελισσανίδη, είχε καταθέσει έγγραφο το οποίο υποτίθεται ότι τη νομιμοποιούσε να ζητήσει οικοδομική άδεια για την ανέγερση νέου γηπέδου. Το έγγραφο όμως κρίθηκε αόριστο και ανεπαρκές από το Αυτοτελές Τμήμα Νομοθετικής Πρωτοβουλίας και Εργου του ΥΠΑΠΕΝ (Υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος κι Ενέργειας), που αποφάνθηκε ότι πρέπει να διερευνηθεί αν η εταιρεία του Μελισσανίδη ανήκει σε αυτούς “που σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παρ. 3 του άρθρου 42 δύνανται να υπογράφουν με το ως άνω ερασιτεχνικό αθλητικό σωματείο ΑΕΚ ειδικές προγραμματικές συμβάσεις αθλητικής ανάπτυξης”. Τότε ο Μελισσανίδης, στις 3 Φεβρουαρίου 2015, συγκάλεσε γενική συνέλευση της ερασιτεχνικής ΑΕΚ, στην οποία αποφασίστηκε η μεταβίβαση όλων τα δικαιωματών της ερασιτεχνικής ΑΕΚ στην εταιρεία του Μελισσανίδη, και στη συνέχεια η εταιρεία κατέθεσε αυτή τη σύμβαση στη ΔΑΟΚΑ (Διεύθυνση Αρχιτεκτονικής, Οικοδομικών Κανονισμών και Αδειοδοτήσεων), ζητώντας την έκδοση άδειας ΜΠΕ (Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων) για την κατασκευή και λειτουργία του “Κέντρου Αθλητισμού, Μνήμης και Πολιτισμού στη Ν. Φιλαδέλφεια Αττικής”. Η ΔΑΟΚΑ διαβίβασε αυτή τη σύμβαση στο Αυτοτελές Τμήμα Νομοθετικής Πρωτοβουλίας και Έργου η οποία θα αποφανθεί αν η σύμβαση ανάμεσα στην ερασιτεχική ΑΕΚ και τη “Δικέφαλος 1924 ΑΕ” μπορεί να θεωρηθεί έγκυρη για την ανέγερση γηπέδου. Η απάντηση εκκρεμεί και δεν πρόκειται να εκδοθεί πριν από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο του 2015.

Νομότυπα, ο χώρος για το γήπεδο έχει παραχωρηθεί προς χρήση από την ερασιτεχνική ΑΕΚ για τις δικές της ανάγκες, οπότε ούτε η “Δικεφάλος 1924 ΑΕ” μπορεί να χτίσει το γήπεδο, ούτε οποιοδήποτε γήπεδο χτιστεί μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την ΠΑΕ ΑΕΚ. Όμως, το κράτος δεν παραχώρησε ένα κομμάτι του άλσους στην ερασιτεχνική ΑΕΚ για τον άθληση ερασιτεχνών. Η ιστορία μυρίζει χρήμα, και πολύ χρήμα δεν μπορεί να βγει από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Κι αυτό φαίνεται, καθώς ενώ το Αυτοτελές Τμήμα Νομοθετικής Πρωτοβουλίας και Έργου του ΥΠΑΠΕΝ δεν έχει αποφανθεί ακόμα σχετικά με την εγκυρότητα της (παράνομης) σύμβασης ανάμεσα στην ερασιτεχνική ΑΕΚ και τη “Δικέφαλος 1924 ΑΕ” του υιού Μελισσανίδη, η Διεύθυνση Περιβαλλοντικής Αδειοδότησης έχει θέσει σε δήμοσια διαβούλευση τη ΜΠΕ για την ανέγερση του “Κέντρου Αθλητισμού, Μνήμης και Πολιτισμού στη Ν. Φιλαδέλφεια Αττικής” που έχει καταθέσει η “Δικέφαλος 1924 ΑΕ”. Και ποιο είναι το “κέντρο αθλητισμού”; Σύμφωνα με το έγγραφο που κατέθεσε η εταιρεία δεν πρόκειται για τίποτα άλλο από επαγγελματικό ποδοσφαιρικό γήπεδο προδιαγραφών της UEFA και χωρητικότητας 32.000 θεατών. Και φυσικά, στο έγγραφο προβλέπεται πως η “Δικέφαλος 1924 ΑΕ” θα έχει το αποκλειστικό δικαίωμα πάσης φύσεως οικονομικής εκμετάλλευσης του γηπέδου για τα επόμενα 49 χρόνια.

Παρόλα τα νομικά προβλήματα, τα πράγματα ύστερα από τόσα χρόνια βρίσκονται σε καλό δρόμο για την ΑΕΚ. Τα προβλήματα εύκολα μπορούν να λυθούν είτε με κάποια αλλαγή στη σχετική νομοθεσία είτε κάνοντας τα “στραβά μάτια” και προσπερνώντας την -βλέπε και την περίπτωση του Athens Mall. Για τους δύσπιστους, ας αναφέρουμε ότι η νομοθεσία σχετικά με τις παραχωρήσεις ακινήτων από το κράτος για κοινοφελείς σκοπούς (στην προκειμένη περίπτωση για την ανέγερση γηπέδου για τις ανάγκες των αθλητών της ερασιτεχνικής ΑΕΚ) προβλέπει ότι η παραχώρηση ανακαλείται “αν ο χρήστης δεν εκπληρώσει το σκοπό της παραχώρησης εντός πενταετίας από την έκδοση της απόφασης παραχώρησης ή αν αλλάξει ο σκοπός της παραχώρησης, χωρίς τη συναίνεση του οργάνου που εξέδωσε την πράξη αυτή”. Από τότε όχι πέντε, αλλά δώδεκα χρόνια έχουν περάσει κι η ερασιτεχνική ΑΕΚ δεν έχει χτίσει ακόμα γήπεδο για τις ανάγκες της. Όμως ο χώρος δεν ανακλήθηκε ποτέ από το κράτος. Αφού λοιπόν το κράτος δεν ανακάλεσε τον χώρο για την πρώτη περίπτωση, θα τον ανακάλεσει για την δεύτερη; Για το χτίσιμο δηλαδή γηπέδου από την “Δικέφαλος 1924 ΑΕ” για την ΠΑΕ ΑΕΚ;

Όπως έχουμε γράψει και παλαιότερα (βλέπε το περσινό μας κείμενο με τίτλο “Μαφία”), η κατασκευή του γηπέδου θα δώσει νέα πνοή στην οικονομική ζωή της Ν. Φιλαδέλφειας. Πέρα από τις νέες επιχειρήσεις που θα εμφανιστούν (εντός κι εκτός του άλσους), κι οι ήδη υπάρχουσες θα ανθίσουν από τη δημιουργία του γηπέδου. Μικροεπιχειρηματίες, μικροβιοτέχνες και γενικά μικροαφεντικά της περιοχής θα δουν τις δουλειές τους να “ανοίγουν”. Από τα περίπτερα και τα ψητοπωλεία μέχρι τα αθλητικά είδη και όχι μόνο, τα καταστήματα της περιοχής θα αποκτήσουν νέο αγοραστικό κοινό. Οι καταναλωτές που θα επισκέπτονται τη Ν. Φιλάδελφεια κάθε Κυριακή για να εκτονώνονται στο γήπεδο, θα διασκεδάζουν και θα κάνουν τα ψώνια τους στα καταστήματα της περιοχής.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη ήδη καλπάζει στη Ν. Φιλαδέλφεια. Τα τελευταία χρόνια τα καταστήματα εστίασης (bar, καφετέριες, ταχυφαγεία κλπ) πληθαίνουν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου στις περιοχές της Ν. Φιλαδέλφειας και Ν. Χαλκηδόνας. Πιο συγκεκριμένα, από το 2010 έως σήμερα, τα καταστήματα εστίασης στην περιοχή έχουν αυξηθεί περισσότερο από 47% και πλέον ξεπερνούν τα 440. Πλέον, πεζοδρόμια και πεζόδρομοι είναι ασφυκτικά γεμάτα από τα τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές μπορείς να τα διασχίσεις μόνο με μεγάλη δυσκολία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η συριζαίικη δημοτική αρχή θέλει να επικαιροποιήσει το προεδρικό διάταγμα της προστασίας του προσφυγικού συνοικισμού με βάση τον Ν. 4269/14 “περί χωροταξικής και πολεοδομικής μεταρρύθμισης”. Ο νόμος αυτός καταργεί την προστασία των περιοχών αμιγούς κατοικίας και ενθαρρύνει την εκμετάλλευση της γης για εμπορικούς σκοπούς, απορρυθμίζοντας τους περιοριστικούς πολεοδομικούς μηχανισμούς του παρελθόντος. Δηλαδή, ακόμα περισσότερα μαγαζιά για την περιοχή.

Το γήπεδο της ΑΕΚ, οι μέλλουσες επιχειρήσεις εντός κι εκτός του άλσους, και ο σχεδιαζόμενος σταθμός της νέας γραμμής 4 του μετρό (είτε γίνει τελικά στην ίδια τη Ν. Φιλαδέλφεια είτε στον Περισσό σε σημείο 7 λεπτά περπατήματος από την πλατεία Πατριάρχου, δηλαδή το κέντρο της Ν. Φιλάδελφειας) θα επιφέρουν την πολυπόθητη από το κεφάλαιο ανάπτυξη της περιοχής. Μια ανάπτυξη της τσέπης τους και της εκμετάλλευσης της εργασίας μας. Μια ανάπτυξη του τσιμέντου και της μόλυνσης. Η ανάπλαση της Ν. Φιλάδελφειας πλησιάζει απειλητικά, κι από γειτονιά εργατών προσφύγων θα μετατραπεί σε ένα τεράστιο κέντρο διασκέδασης και κατανάλωσης. Και σαν μην έφταναν αυτά, υπάρχει κι ο κίνδυνος της “πειραιοποίησης” της Ν. Φιλάδελφειας. Ο κίνδυνος δημιουργίας ιδιωτικού στρατού του Μελισσανίδη -μεταμφιεσμένο σε οπαδικό σύνδεσμο- που θα φέρνει σε πέρας τις βρώμικες δουλειές του ιδίου κι άλλων επιχειρηματιών, μαφιόζων και φασιστών της περιοχής, ο οποίος θα προσπαθεί να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος στην εξέδρα και στους δρόμους της περιοχής. Και για να μπορέσει ο κύριος “Τίγρης” να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του ευκολότερα χωρίς να χρειάζεται τη μεσολάβηση του πολιτικού προσωπικού του δήμου, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε έξω απ’την ενδεχόμενη “πειραιοποίηση” και την πιθανότητα να κωλοκαθήσει ο ίδιος σε κάποια καρέκλα του δημοτικού συμβουλίου με τη δημιουργία κάποιας νέας παράταξης, ακουλουθώντας τον δρόμο που χάραξαν ο Μαρινάκης κι ο Μπέος. Μην ξεχνάμε πως ήδη στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, ο Μελισσανίδης “κατέβασε” υποψήφιο δήμαρχο τον Γεωργαμλή, παλαίμαχο παίκτη και πρώην βοηθό προπονητή της ΑΕΚ, με την παράταξη “Ένωση Δημοτών”. Η προεκλογική καμπάνια της “Ένωσης Δημοτών” στηρίχτηκε στην προώθηση της ανέγερσης του γηπέδου και στις κατηγορίες των πολιτικών της αντιπάλων ως… φανατικοί οπαδοί του Ολυμπιακού, μέχρι κι ανδρείκελα του Μαρινάκη!

Με όλα αυτά λοιπόν, πως θα μπορούσαν να μην δεχτούν επιθέσεις τα ανταγωνιστικά εγχειρήματα της γειτονιάς; Πέρυσι, ακύρωση των ανοιχτών εκδηλώσεων και δράσεων του Συντονιστικού Κατοίκων Ν. Φ. – Ν. Χ. για το ζήτημα του άλσους αρχικά μέσω τραμπουκισμών και τελικά μέσω δολοφονικών επιθέσεων και το σπάσιμο κι απόπειρα εμπρησμού της κατάληψης Στρούγκας. Φέτος, από πλευράς του δήμου, η εξαγγελία πλάνου κατεδάφισης της Στρούγκας και η κατεδάφιση του Κενταύρου.

Όταν όμως καταλάγιασαν οι ήχοι από τις μπουλντόζες στον Κένταυρο, απλώθηκε “σιωπή”. Τα περισσότερα κείμενα που βγήκαν γύρω από το ζήτημα δεν μιλήσαν άμεσα κι ανοιχτά ούτε για τα επιχειρηματικά συμφέροντα που λυμαίνονται το άλσος, ούτε για την αγωνιστική παρακαταθήκη των περασμένων ετών για την υπεράσπισή του. Αντί αυτού, αρκέστηκαν σε μια αντικατασταλτική ρητορεία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Για εμάς που υπογράφουμε το παρών κείμενο, η κατεδάφιση της κατάληψης του Κενταύρου έγινε επειδή στάθηκε, και στο μέλλον θα στεκόταν ακόμα μεγαλύτερο, εμπόδιο στα ευρύτερα καπιταλιστικά πλάνα για την περιοχή.

Οι μπουλντόζες παίρνουνε φωτιά στη Ν. Φιλάδελφεια. Προσπαθούνε να γκρεμίσουν τα προλεταριάκα μας συμφέροντα και να οικοδομήσουν αυτά τα κεφαλαίου. Η Στρούγκα, ο Κένταυρος κι όλοι οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι της Ν. Φιλαδέλφειας μάχονται, ο καθένας με τον τρόπο του, ενάντια στην καπιταλιστική ανάπτυξη της περιοχής. Μάχονται ενάντια στην καταστροφή ενός απ’τους ελάχιστους εναπομείναντες ελεύθερους χώρους πράσινου μέσα στη τσιμεντένια Βαβυλώνα. Μάχονται ενάντια στην “πειραιοποίηση” της γειτονιάς τους. Στεκόμαστε δίπλα τους κι έχουμε να πούμε μόνο ένα πράγμα:

Το μόνο γήπεδο στο οποίο θα παίξουμε ποδόσφαιρο θα είναι τα συντρίμμια των ναών του εμπορεύματος

Πρωτοβουλία ατόμων από την ελευθεριακή συλλογικότητα
Αναζωπύρωση

Το παρακάτω κείμενο μοιράζεται χέρι-χέρι πόρτα-πόρτα και σε διάφορες παρεμβάσεις στη γειτονιά της Νέας Ιωνίας και του Νέου Ηρακλείου σχετικά με τα γεγονότα που εξελίχθηκαν στην αλυσίδα καταστημάτων “The Big Bad Wolf”

-Γιατί έχεις τόσο μεγάλα δόντια;
Μετά από τις πρόσφατες εργατικές δολοφονίες στα ΕΛΠΕ, ένας ακόμη νεκρός προστίθεται στη μακρά λίστα των ανθρώπων που άφησαν τη τελευταία τους πνοή στα μεροκάματα του τρόμου. Το βράδυ της Παρασκευής 3/7 στη διασταύρωση των οδών Φορμίωνος και Τμώλου στο Παγκράτι, 28χρονος εργαζόμενος ως διανομέας στο ταχυφαγείο “The Big Bad Wolf” έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα την ώρα που διένειμε φαγητό σε πελάτη
Η αλυσίδα καταστημάτων “The Big Bad Wolf” έχει συνολικά 6 υποκαταστήματα, στις περιοχές του Παγκρατίου, Ν. Ιωνίας, Μελισσίων, Ν. Σμύρνης, Αμπελοκήπων και Χολαργού. Ανήκει στον Ιωάννη Τζανακάκη, ο οποίος διαθέτει το 80% του κάθε καταστήματος, ενώ το υπόλοιπο μερίδιο το έχει ο υπεύθυνος/διευθυντής που διαχειρίζεται το αντίστοιχο υποκατάστημα.
Στα καταστήματα της αλυσίδας αυτής, οι διανομείς εργάζονται έως και 11 ώρες, ενώ το αφεντικό τους έχει ασφαλισμένους για 2ωρη και 4ωρη εργασία. Σε όσους εμφανιστούν στη δουλειά χωρίς να φοράνε το t-shirt με το διαφημιστικό λογότυπο της επιχειρήσης, τους επιβάλλεται πρόστιμο κράτησης 10 ευρώ από τον μισθό τους. Κι αυτό εντελώς παράνομα καθώς καμιά νομοθεσία δεν προβλέπει τέτοια υποχρέωση των εργαζομένων.

-Για να σε φάω καλύτερα!
Οι παραπάνω συνθήκες όμως δεν ισχύουν μόνο στο “The Big Bad Wolf”. Όποια και όποιος έχει δουλέψει στο κλάδο του delivery ξέρει πως τα παραπάνω περιστατικά ούτε μεμονωμένα είναι ούτε τυχαία. Είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ένα ταχυφαγείο. Από τη μία το αφεντικό που φωνάζει και ωρύεται ώστε η δουλειά να βγει γρήγορα, κι από την άλλη ο απαιτητικός πελάτης που θέλει το φαγητό “στην ώρα του”. Από τη μία τα εξοντωτικά ωράρια που οδηγούν σε εργατικά ατυχήματα, κι από την άλλη η σωματική κατάπτωση και η καθημερινή ψυχολογική πίεση. Από τη μία η ολοένα και πιο εντατική εργασία και το ελεεινά χαμηλό ωρομίσθιο, κι από την άλλη οι απλήρωτες υπερωρίες και τα πετσοκομμένα ή ανύπαρκτα ένσημα. Κι όλα αυτά, ενώ ο εργάζομενος πρέπει να χρησιμοποιεί το δικό του μηχανάκι στη δουλειά και να πληρώνει τη βενζίνη και τα έξοδα συντήρησης από τη τσέπη του. Ο κατάλογος με τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ένας εργαζόμενος στα ταχυφαγεία-κάτεργα δεν έχει τελειωμό.
“Ο κακός ο λύκος”, όπως και κάθε άλλος ιδιοκτήτης ταχυφαγείου, επιβάλλει αυτές τις συνθήκες εργασίας ώστε από τη μια να βγάζει όσο περισσότερο κέρδος μπορεί -αδιαφορώντας για τη σωματική ακεραιότητα των εργαζομένων- μειώνοντας το κόστος της διανομής, κι από την άλλη να διαμορφώνει και να οριοθετεί τον τρόπο κίνησης του εργαζομένου κατά την ώρα εργασίας. Τι θα φοράς, πώς θα μιλάς στους πελάτες, σε πόση ώρα θα πρέπει να έχεις παραδώσει τις παραγγελίες, πότε θα κάνεις διάλειμμα (αν κάνεις), πώς ακριβώς θα εκτελέσεις τη δουλειά, πότε θα πληρωθείς, πόσο θα πληρωθείς. Τα παραπάνω ερωτήματα, αλλά κι οι απαντήσεις τους, είναι διατυπωμένες, κομμένες και ραμμένες από τα αφεντικά μας με στόχο την υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης. Υποτίμηση η οποία έχει άμεσο αντίκτυπο σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς της ζωής μας. Και που τους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης που διανύουμε, γίνεται όλο και πιο μεθοδευμένα κι εντατικά.

Τα αφεντικά μας θέλουνε κάθε μέρα και πιο φτηνούς, πιο πειθαρχημένους, πιο παραγωγικούς, πιο εντατικοποιημένους. Το κεφάλαιο, αυτός ο βρυκόλακας που ζει ρουφώντας το αίμα της εργασία μας, θέλει να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα της κρίσης του. Η φράση “πέθανα στη δουλειά”, μέρα με τη μέρα, γίνεται και πιο κυριολεκτική. Ας δώσουμε επιτέλους ένα τέρμα στα όνειρα κερδοφορίας τους. Ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία, τις απολύσεις και τα εργατικά “ατυχήματα”, να παρατάξουμε τα εργατικά μας συμφέροντα και τη ταξική μας οργάνωση. Τα αφεντικά μας έχουν τα ήθη, τον φόβο, το νόμο και τους μπάτσους με το μέρος τους. Εμείς έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον. Να κάνουμε τον αγώνα καθημερινότητα και την καθημερινότητα αγώνα.

Μη τρέφουμε αυταπάτες, το αίμα των εργατών γεμίζει τις τσέπες των αφεντικών…

Το παρακάτω κείμενο μοιράζεται χέρι-χέρι πόρτα-πόρτα στη γειτονιά της Νέας Ιωνίας και του Νέου Ηρακλείου σχετικά με τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις.

Ο πρωθυπουργός αναγγέλλει δημοψήφισμα, βουλευτής ζητά τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, οι ένοπλες δυνάμεις εναντιώνονται στις κυβερνητικές αποφάσεις, τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια σημειώνουν ελεύθερη πτώση, η κεντρική πολιτική σκηνή μετατρέπεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε reality show και το “σκληρό ροκ” ανάμεσα σε κοινοβουλευτικά κόμματα προκαλεί mosh pit στα σαλόνια των τηλεθεατών. Παραδόξως, δεν αναφερόμαστε στις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις αλλά στο δημοψήφισμα που είχε καλέσει στις 31 Οκτωβρίου 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου, σχετικά με την έγκριση της τότε δανειακής σύμβασης. Τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσε το δημοψήφισμα “τρικ”. Μπορεί να απέχουμε από εκείνη την περιόδο μόλις 4 χρόνια, όμως ο ιστορικός χρόνος έχει πυκνώσει και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ γλεντάνε την κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία, το ΠΑΣΟΚ παλεύει να παραμείνει κοινοβουλευτικό κόμμα κι η ΝΔ είναι ζωντανή αλλά αποδυναμωμένη. Κι εμείς, αχ εμείς…

Πρώτη φορά “ψεκασμενοφασιστο-αριστερά”…
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναδύθηκε ως ο εκφραστής των κινημάτων των τελευταίων χρόνων. Είναι ξεκάθαρο πως ταιριάζει γάντι στην πολιτική ανάλυση των αγανακτισμένων: η εθνική υπερηφάνια κι αδιαλλαξία που πρέπει να επιδείξουμε εναντία σε Γερμανούς και δανειστές, για ένα εθνικό αντιμνημονιακό αντάρτικο στα βουνά των επενδύσεων. Παράλληλα, προσπαθεί να αναπτύξει μια διαλεκτική σχέση μεσολάβησης με διάφορους αγώνες που δώθηκαν τον περασμένο καιρό πχ μέσω της κατάργησης των φυλακών τύπου Γ’, την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, την επαναπρόσληψη των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, τη στήριξη και νομιμοποίηση του κινήματος ενάντια στο “χαράτσι” από δημάρχους που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ, τη στήριξη (και δημιουργία) δομών αλληλεγγύης από μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κλπ.

Εθνικό συμφέρον =/= δικό μας συμφέρον
Κάπως έτσι, φτάνουμε στο δημοψήφισμα που έλαβε χώρα πριν μερικές μέρες. Γιατί όμως; Για αρχή, είναι δεδομένο πως όσα κόμματα μέχρι σήμερα ψήφισαν τα περασμένα μνημόνια (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) τα έφαγε η μαρμάγκα. Επίσης, καμιά ψηφοφορία δεν αποφασίζει για το μέλλον του ελληνικού καπιταλισμού, οπότε όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα δεν θα σήμαινει και πολλά. Αποφάσεις τύπου “ευρώ ή δραχμή” και “μνημόνιο ή όχι” είναι αποφάσεις που λαμβάνει το κράτος, οπότε το δημοψήφισμα στην πραγματικότητα δεν σήμαινε τίποτα από αυτά τα δύο. Σήμαινε αυτό που ξεκάθαρα έλεγε η συγκυβέρνηση εξ αρχής: ότι η ψήφος στο “όχι” είναι ψήφος στήριξης της συγκυβέρνησης στη διαπραγμάτευσή της με τους δανειστές για το νέο μνημόνιο. Το δημοψήφισμα ήταν η “λαϊκή εντολή” που ήθελε η συγκυβέρνηση ώστε να υπογράψει αναίμακτα νέες συμφωνίες.
Αν κοιτάξουμε τις προτάσεις μεταρρυθμίσεων που ανταλλάσανε την εβδομάδα του δημοψηφίσματος οι δανειστές με την ελληνική συγκυβέρνηση (προτάσεις Γιούνκερ και Τσίπρα), θα δούμε πως νέα αντεργατικά μέτρα έρχονται, επικυρωμένα και από τις δύο πλευρές. Οι διαφωνίες που έχουν παραμείνει αφορούν την προστασία επιχειρηματιών, τόσο μικρών (πχ ιδιοκτητών επιχειρήσεων εστίασης) όσο και μεγάλων (πχ εφοπλιστών), που προσπαθεί να επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα όμως κι αν το δίλημμα ήταν “ευρώ ή δραχμή”, πάλι τα πράγματα για εμάς, τους ανθρώπους της εργατικής τάξης, θα παρέμεναν τα ίδια. Επειδή το δίλημμα “ευρώ ή δραχμή” δεν σημαίνει “υποβάθμιση των ζωών μας ή όχι”, αλλά την μέθοδο με την οποία θα γίνει η υποβάθμιση. Η μέθοδος “ευρώ” σημαίνει πως ο μισθός μας κι οι κοινωνικές παροχές θα μειώνονται μέσω μνημονιακών μέτρων, η μέθοδος “δραχμή” σημαίνει την υποτίμησή μας ως εργάτες σε σχέση με τους όρους της διεθνής οικονομίας (πχ μέσω της διαφοράς ισοτιμιών, τα εισαγώμενα προϊόντα θα είναι πανάκριβα, οπότε δεν θα μπορούμε να καλύψουμε τις καθημερινές μας βασικές ανάγκες). Και στις δύο περιπτώσεις, είτε τελικά η συγκυβέρνηση υπογράψει νέα συμφωνία είτε έχουμε Grexit, για εμάς το μέλλον παραμένει ζοφερό.

Ακόμη μια ταξική ήττα…
Παρότι το δημοψήφισμα φαίνεται να δίχασε την ελληνική κοινωνία, στην πραγματικότητα τη συνένωσε (ως διαχωρισμένη) κάτω από την ομπρέλα της εθνική ενότητας. Τόσο οι υποστηρικτές του “ναι” όσο και του “όχι” μιλούσαν για το καλό της πατρίδας. Οι υποστηρικτές του “ναι” ήταν κατά κύριο λόγο τα αφεντικά που έχουν επωφεληθεί περισσότερο από το ευρώ και τα μνημονιακά μέτρα όλα αυτά τα χρόνια, και για να συνεχίσει η κερδοφορία τους οπότε κι η ενδεχόμενη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, καλούσανε τον κόσμο να ψηφίσει “ναι”. Από την άλλη πλευρά, τα αφεντικά που τα κεφάλαιά τους απαξιώθηκαν τα τελευταία χρόνια, δεν θέλουν να ακούσουν ούτε λέξη για νέα μνημόνια και ψήφισαν “όχι”, μιλώντας κι αυτοί για ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας.
Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ψήφισε κι εκείνη “όχι”. Αυτή η ψήφος έχει ένα ταξικό πρόσημο ως δυσανέσχεια ενάντια στον πόλεμο που δέχεται από το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο τα τελευταία χρόνια, ήταν όμως μια προλεταριακή άρνηση που φιλτραρίστηκε μέσα από την έννοια του έθνους -για να μη μιλήσουμε και για ταξικά μας αδέρφια, τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες εργάτες, που αποτελούν και το πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας, οι οποίοι δεν έχουν καν δικαίωμα ψήφου. Η εργατική ψήφος στο “όχι” καλούσε το ελληνικό κράτος να επιδείξει εθνική υπερηφάνια κι εθνικό τσαμπουκά στους δανειστές, για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Το ζήτημα όμως είναι πως ο εχθρός δεν βρίσκεται μόνο εκτός συνόρων στο πρόσωπο του ευρωπαϊκού και διεθνές κεφαλαίου, αλλά πρώτα και κύρια στο εσωτερικό. Ο πρώτος και κύριος εχθρός μας βρίσκεται στο ντόπιο ελληνικό κεφάλαιο, είτε ψηφίζει “ναι” είτε ψηφίζει “όχι”. Αποτελεί στρατηγική πολιτική του ελληνικού κράτους να διαχειριστεί την κρίση του ελληνικού κεφαλαίου πάνω στις πλάτες της εργατικής τάξης, είτε με ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, είτε χωρίς. Ο πόλεμος που μαίνεται εναντίον μας είναι ταξικός, κι ενορχηστρώνεται χέρι-χέρι από το ντόπιο κι ευρωπαϊκό κεφάλαιο.
Η συμμετοχή λοιπόν στο δημοψήφισμα, είτε ψηφίζοντας “ναι” είτε “όχι”, ήταν η αναγνώριση του πλαστού διλήμματος που μας επέβαλαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ήταν η πολιτκή στήριξη της δημοκρατικότητας της συγκυβέρνησης της αριστεράς-ακροδεξίας. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ήταν η αποκάσταση της “καλής σχέσης” ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κράτος. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ήταν η κοινωνική νομιμοποίηση στα νέα προβλήματα που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε, είτε με μνημόνιο είτε με Grexit. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ήταν ένα ακόμα εθνικό καρφί στην κάσα της προλεταριακής μας ταυτότητας και συνείδησης.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο: τα χειρότερα έρχονται. Χρειάζεται επιτέλους να σταματήσουμε να μιλάμε με τους όρους που χρησιμοποιούνε το κράτος και τα αφεντικά μας. Πέρα από τη σφαίρα του θεάματος με τα μπράντεφερ μεταξύ Ελλάδας-ΕΕ στις διαπραγματεύσεις και τη βιωσιμότητα του χρέους, υπάρχει το ζήτημα της δικής μας βιωσιμότητας. Υπάρχουν οι καθημερινές μας ανάγκες για επιβίωση. Η ανάγκη για σίτιση, στέγαση, υγεία, μετακίνηση. Υπάρχει η άμεση ανάγκη για επανοικειοποίηση όσων μας κλέβουν τα αφεντικά μας καθημερινά. Εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου αυτού του κόσμου, ήρθε η ώρα να τον πάρουμε πίσω. Στις συζητήσεις για αναδιάρθρωση του χρέους να απαντήσουμε με την ανασυγκρότηση της τάξης μας.

Ας σταματήσουμε να συνυπογράφουμε τον συλλογικό μας τάφο

Να αγωνιστούμε για τη συλλογική μας ανατίμηση

To Κοινωνικό Πείραμα της ActionAid στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα κατά του ρατσισμού  (από www.actionaid.gr)

Ευχαριστούμε την ActionAid για τη χρησιμότητά της στο να κατασκευάζει και να αναπαράγει χρήσιμες για τους κρατούντες εντυπώσεις. Παραβλέποντας για μια στιγμή το γεγονός πως βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι να αντιδράσουν τουλάχιστον με τον οποιοδήποτε τρόπο μπροστά στα επιτηδευμένα ρατσιστικά ντελίρια του ηθοποιού, σε τι συμπεράσματα θέλει το πείραμα να καταλήξουμε? Με ένα πείραμα 22 ανθρώπων σε δύο στάσεις λεωφορείου, καταλήγει πως τα  «αποτελέσματα μπορούν να χαρακτηριστούν αισιόδοξα». Ε άρα καθαρίσαμε με το ρατσισμό – τουλάχιστον ηθικά. Οι πολίτες ορθώνουν ανάστημα απέναντι στην αδιαφορία και την απάθεια – τουλάχιστον 15 από τους 22.

Στη χώρα όπου οι θάνατοι και βασανισμοί μεταναστών αποτελούν “μεμονωμένα περιστατικά”, με ότι-σκατά-ονομασία-κι-αν-τους-δώσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, με “Ξένιους Δίες αλά Πανούση”, με φασιστικά πογκρόμ και με αστυνομική διαχείριση κάθε πτυχής της καθημερινότητάς τους, χρειάζεται μια εξαιρετικά εκλεπτυσμένη αίσθηση του χιούμορ για να αποδώσουμε στο κοινωνικό σύνολο μια διατάραξη της αντιρατσιστικής του δυναμικής. Σε μια κοινωνία που προσφέρει “ζεστή ελληνική φιλοξενία” στους μετανάστες από το 91′ και μετά, που πολλά νοικοκυριά είχαν από μια υπηρέτρια, που μετανάστριες ικανοποιούσαν – και εξακολουθούν – τις “ορέξεις” των πορνοπελατών σε μπαρ και δρόμους της επαρχίας και των πόλεων, που μετανάστες έκαναν τις πιο κακοπληρωμένες και επικίνδυνες δουλειές σε εργοτάξια, οικοδομές και χωράφια με αντάλλαγμα εργατικά ατυχήματα, ξυλοδαρμούς και σφαίρες, είναι τραγελαφικό να αντιμετωπίζουμε ως λίκνο του αντιρατσιστικού πνεύματος μια χούφτα κορώνες περί ουμανιστικής δικαιοσύνης.

Η ελληνική κοινωνία είναι στο σύνολό της ρατσιστική και αυτό κανένα ΜΚΟ-ποιημένο πείραμα LIFO-αισθητικής που προκαλεί επιφωνήματα θαυμασμού από την κα. Τρέμη  μπορεί να το αποκρύψει – πόσο μάλλον να το αλλάξει. Τουναντίον, τέτοιες απόπειρες το μόνο που κάνουν είναι να απονοηματοδοτούν τα πραγματικά περιεχόμενα του ρατσισμού. Να “ξεπλένεται” υπό το φως του διαφωτιστικού ανθρωπισμού, ένας κοινωνικός σχηματισμός για τις σχέσεις που είχε με ιδεολογήματα ή/και υλικά συμφέροντα που πλαισιώνουν δεκαετίες τώρα τα διάφορα “πάρτυ” πάνω στην υποτίμηση των ζωών των πλέον κολασμένων, τον πάτο του βαρελιού – και ο οποίος, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, αντιμετωπίζεται με έναν τρόπο: σαν πρόβλημα προς διαχείριση.

Γιατί ο πάσης φύσεως ρατσισμός είναι σχέσεις. Σαν σχέσεις είναι διάχυτες και επιβεβαιώνονται ανελέητα στις διάφορες πτυχές της καθημερινότητας. Οπότε ας αφήσουμε κατά μέρος και τα κροκοδείλια δάκρυα, και τη σαγήνη του αντιρατσιστικού θεάματος.  «Ο ρατσισμός ξεκινάει από εμάς και τελειώνει από εμάς. Ο καθένας μας και όλοι μαζί πρέπει να σταθούμε απέναντι στα ρατσιστικά φαινόμενα και να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που τον υφίστανται.» Ρατσισμός λοιπόν η σκοτεινή άλως της ανθρώπινης ουσίας – αρκεί να ενωθούμε όλοι μαζί για να τη ξορκίσουμε στο δρόμο για το ουμανιστικό μας πεπρωμένο. Όποιος μιλάει για ρατσισμό και παραγνωρίζει τα υλικά του περιεχόμενα είναι αυτός που θα προσβάλλει την αδικία όταν θα αρνηθούν την είσοδο ενός “σκουρόχρωμου” σε ένα ας πούμε εστιατόριο, αλλά για τον έτερο “σκουρόχρωμο” που δουλεύει 12 ώρες για 15 ευρώ λάντζα μέσα στη κουζίνα δεν μιλάει κανείς. Ο ίδιος, για να παραφράσουμε τον Μπρεχτ, που δεν έχει πρόβλημα με τους χασάπηδες που πλένουν ακόμα τα χέρια τους πριν φέρουν το κρέας στο τραπέζι.

Κείμενο και αφίσα σχετικά με τον ρόλο των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στην μητρόπολη, και την άρνηση καταβολής αντίτιμου για αυτά. Το κείμενο διανέμεται σε παρεμβάσεις μας στον ΗΣΑΠ.

Κείμενο (σε pdf):
Πειρατεία Στα ΜΜΜ

Αφίσα:

Κείμενο σχετικά με τον ρόλο των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στη καπιταλιστικη μητρόπολη το οποίο μοιράζουμε στους επιβάτες του ΗΣΑΠ.

Πειρατεια στα ΜΜΜ

Μαφία…

Σε κάποιους δημιουργεί αισθήματα τρόμου. Άλλοι θυμούνται τις ταινίες του Francis Ford Coppola και εξιτάρονται. Άλλοι απλά την αγνοούν. Και κάποιοι άλλοι την χρησιμοποιούν για την εκπλήρωση διαφόρων συμφερόντων. Το μόνο σίγουρο είναι πως η μαφία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την σύγχρονη ελληνική καπιταλιστική σκατοπατριωτική κοινωνία που έχουμε την τόση “μεγάλη τύχη” να ζούμε, και ως παράνομο-εγκληματικό κεφάλαιο έχει μια αμφίδρομη σχέση εξάρτησης και αλληλοϋποστήριξης με τον καπιταλισμό και το κράτος. Ολοένα και περισσότερα τμήματα της κοινωνίας αρχίζουν και εξοικειώνονται με αυτήν και ταυτίζονται με τις πρακτικές της. Δεν είναι ούτε κάτι το γραφικό, ούτε κάτι που δεν μας αφορά και δεν μας επηρεάζει. Τουναντίον, αποτελεί αναπόσπαστο εργαλείο κι έναν από τους μεγαλύτερους μηχανισμούς των αφεντικών και του κράτους τους, με τον οποίο μπορούν να διαχειρίζονται και να επηρεάζουν προς όφελός τους οποιαδήποτε κοινωνική αλλά και πολιτική σχέση μέσα στη μητρόπολη (και όχι μόνο).

Εδώ λοιπόν έρχεται το σημείο να αναρωτηθούμε σε τι βαθμό και με ποιον τρόπο οι μαφιόζικοι μηχανισμοί εισβάλλουν μέρα με την μέρα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Παρατηρείται μια ολοένα και αυξανόμενη μαφιοζοποίηση πολλών κοινωνικών πεδίων κι είναι αρκετά τα στοιχεία που συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση. Έχουμε Μπέους και Μαρινάκηδες σε Βόλο και Πειραιά αντίστοιχα, όπου ακόμα και η προσχηματική πολιτική διαμεσολάβηση των επιχειρηματικών τους συμφερόντων κρίνεται πλέον ως μη επαρκής και αρχίζουν να διαδραματίζουν οι ίδιοι κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική ζωή μέσωκατάκτησης θεσμικών θέσεων. Έχουμε μορφώματα τύπου Χρυσής Αυγής, όπου μαζί με οτιδήποτε άλλο εξυπηρετούν, στη βάση τους αποτελούν μια συνισταμένη μαφιόζικων επιχειρηματικών συμφερόντων. Έχουμε την αύξηση, τόσο σε θράσος όσο και σε συχνότητα, περιστατικών επίδειξης ισχύος από οργανωμένα μαφιόζικα συμπλέγματα. Έχουμε απειλητικά τηλεφωνήματα, εκβιασμούς, ξυλοδαρμούς έως και δολοφονίες εργατών που είτε είναι “απείθαρχοι” είτε διεκδικούν τα αυτονόητα. Το συμπέρασμα είναι πως μαφιόζικες πρακτικές υιοθετούνται από ολοένα και περισσότερα επιχειρηματικά συμφέροντα και εκφράζονται πλέον απροκάλυπτα και χωρίς οποιοδήποτε “πέπλο της νύχτας” -και τούτο δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Όπου και να παίζεις (γλυκιά μου μαφία) θα σ’ακολουθώ
Ένα από τα πεδία στα οποία έχει διεισδύσει η μαφία είναι και το γήπεδο. Μέσα σε αυτό δεν υπάρχουν μόνο οι 22 μαλάκες που τρέχουν πέρα δώθε και άλλοι 4 μαλάκες διαιτητές. Μέσα σε αυτό συνυπάρχουν χιλιάδες οπαδοί οι οποίοι, ως κομμάτι αυτής της κοινωνίας, επηρεάζουν και διαμορφώνουν ένα μέρος του συνόλου των κοινωνικών-οικονομικών-πολιτικών σχέσεων μέσα κι έξω από το γήπεδο. Είναι ξεκάθαρο και πασιφανές ότι μία μερίδα των οπαδών, εδώ και πολλά χρόνια, έχει επιλέξει να λειτουργεί χέρι-χέρι με την μαφία. Χωμένη βαθιά-βαθιά μέσα στα ντρόγκια, αλλά και υπεύθυνη για την διακίνηση αυτών. Δουλεύοντας σε πόρτες ουκ ολίγων μαγαζιών πουλώντας μπραβιλίκια και προστασία. Μπλεγμένη στα συμπλέγματα της πορνείας και στην καταναγκαστική διακίνηση γυναικών. Στελεχώνοντας διάφορους “επιχειρησιακούς τομείς” της μαφίας, στους οποίους εκτός από το “ερεθιστικό” συναίσθημα του “παράνομου” παίζουν και πολλά, μα πολλά φράγκα. Αυτές οι συνθήκες κι αυτοί οι οπαδοί δεν υπάρχουν σε μία συγκεκριμένη ομάδα, αλλά σε όλες.

Όλα αυτά τα αναφέρουμε για να δείξουμε μια (πάγια) τακτική των αφεντικών -στη συγκεκριμένη περίπτωση μεγαλομαφιόζων/μεγαλοεπιχειρηματιών- για να Continue reading →