To Κοινωνικό Πείραμα της ActionAid στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα κατά του ρατσισμού (από www.actionaid.gr)
Ευχαριστούμε την ActionAid για τη χρησιμότητά της στο να κατασκευάζει και να αναπαράγει χρήσιμες για τους κρατούντες εντυπώσεις. Παραβλέποντας για μια στιγμή το γεγονός πως βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι να αντιδράσουν τουλάχιστον με τον οποιοδήποτε τρόπο μπροστά στα επιτηδευμένα ρατσιστικά ντελίρια του ηθοποιού, σε τι συμπεράσματα θέλει το πείραμα να καταλήξουμε? Με ένα πείραμα 22 ανθρώπων σε δύο στάσεις λεωφορείου, καταλήγει πως τα «αποτελέσματα μπορούν να χαρακτηριστούν αισιόδοξα». Ε άρα καθαρίσαμε με το ρατσισμό – τουλάχιστον ηθικά. Οι πολίτες ορθώνουν ανάστημα απέναντι στην αδιαφορία και την απάθεια – τουλάχιστον 15 από τους 22.
Στη χώρα όπου οι θάνατοι και βασανισμοί μεταναστών αποτελούν “μεμονωμένα περιστατικά”, με ότι-σκατά-ονομασία-κι-αν-τους-δώσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, με “Ξένιους Δίες αλά Πανούση”, με φασιστικά πογκρόμ και με αστυνομική διαχείριση κάθε πτυχής της καθημερινότητάς τους, χρειάζεται μια εξαιρετικά εκλεπτυσμένη αίσθηση του χιούμορ για να αποδώσουμε στο κοινωνικό σύνολο μια διατάραξη της αντιρατσιστικής του δυναμικής. Σε μια κοινωνία που προσφέρει “ζεστή ελληνική φιλοξενία” στους μετανάστες από το 91′ και μετά, που πολλά νοικοκυριά είχαν από μια υπηρέτρια, που μετανάστριες ικανοποιούσαν – και εξακολουθούν – τις “ορέξεις” των πορνοπελατών σε μπαρ και δρόμους της επαρχίας και των πόλεων, που μετανάστες έκαναν τις πιο κακοπληρωμένες και επικίνδυνες δουλειές σε εργοτάξια, οικοδομές και χωράφια με αντάλλαγμα εργατικά ατυχήματα, ξυλοδαρμούς και σφαίρες, είναι τραγελαφικό να αντιμετωπίζουμε ως λίκνο του αντιρατσιστικού πνεύματος μια χούφτα κορώνες περί ουμανιστικής δικαιοσύνης.
Η ελληνική κοινωνία είναι στο σύνολό της ρατσιστική και αυτό κανένα ΜΚΟ-ποιημένο πείραμα LIFO-αισθητικής που προκαλεί επιφωνήματα θαυμασμού από την κα. Τρέμη μπορεί να το αποκρύψει – πόσο μάλλον να το αλλάξει. Τουναντίον, τέτοιες απόπειρες το μόνο που κάνουν είναι να απονοηματοδοτούν τα πραγματικά περιεχόμενα του ρατσισμού. Να “ξεπλένεται” υπό το φως του διαφωτιστικού ανθρωπισμού, ένας κοινωνικός σχηματισμός για τις σχέσεις που είχε με ιδεολογήματα ή/και υλικά συμφέροντα που πλαισιώνουν δεκαετίες τώρα τα διάφορα “πάρτυ” πάνω στην υποτίμηση των ζωών των πλέον κολασμένων, τον πάτο του βαρελιού – και ο οποίος, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, αντιμετωπίζεται με έναν τρόπο: σαν πρόβλημα προς διαχείριση.
Γιατί ο πάσης φύσεως ρατσισμός είναι σχέσεις. Σαν σχέσεις είναι διάχυτες και επιβεβαιώνονται ανελέητα στις διάφορες πτυχές της καθημερινότητας. Οπότε ας αφήσουμε κατά μέρος και τα κροκοδείλια δάκρυα, και τη σαγήνη του αντιρατσιστικού θεάματος. «Ο ρατσισμός ξεκινάει από εμάς και τελειώνει από εμάς. Ο καθένας μας και όλοι μαζί πρέπει να σταθούμε απέναντι στα ρατσιστικά φαινόμενα και να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που τον υφίστανται.» Ρατσισμός λοιπόν η σκοτεινή άλως της ανθρώπινης ουσίας – αρκεί να ενωθούμε όλοι μαζί για να τη ξορκίσουμε στο δρόμο για το ουμανιστικό μας πεπρωμένο. Όποιος μιλάει για ρατσισμό και παραγνωρίζει τα υλικά του περιεχόμενα είναι αυτός που θα προσβάλλει την αδικία όταν θα αρνηθούν την είσοδο ενός “σκουρόχρωμου” σε ένα ας πούμε εστιατόριο, αλλά για τον έτερο “σκουρόχρωμο” που δουλεύει 12 ώρες για 15 ευρώ λάντζα μέσα στη κουζίνα δεν μιλάει κανείς. Ο ίδιος, για να παραφράσουμε τον Μπρεχτ, που δεν έχει πρόβλημα με τους χασάπηδες που πλένουν ακόμα τα χέρια τους πριν φέρουν το κρέας στο τραπέζι.
