Μαφία…

Σε κάποιους δημιουργεί αισθήματα τρόμου. Άλλοι θυμούνται τις ταινίες του Francis Ford Coppola και εξιτάρονται. Άλλοι απλά την αγνοούν. Και κάποιοι άλλοι την χρησιμοποιούν για την εκπλήρωση διαφόρων συμφερόντων. Το μόνο σίγουρο είναι πως η μαφία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την σύγχρονη ελληνική καπιταλιστική σκατοπατριωτική κοινωνία που έχουμε την τόση “μεγάλη τύχη” να ζούμε, και ως παράνομο-εγκληματικό κεφάλαιο έχει μια αμφίδρομη σχέση εξάρτησης και αλληλοϋποστήριξης με τον καπιταλισμό και το κράτος. Ολοένα και περισσότερα τμήματα της κοινωνίας αρχίζουν και εξοικειώνονται με αυτήν και ταυτίζονται με τις πρακτικές της. Δεν είναι ούτε κάτι το γραφικό, ούτε κάτι που δεν μας αφορά και δεν μας επηρεάζει. Τουναντίον, αποτελεί αναπόσπαστο εργαλείο κι έναν από τους μεγαλύτερους μηχανισμούς των αφεντικών και του κράτους τους, με τον οποίο μπορούν να διαχειρίζονται και να επηρεάζουν προς όφελός τους οποιαδήποτε κοινωνική αλλά και πολιτική σχέση μέσα στη μητρόπολη (και όχι μόνο).

Εδώ λοιπόν έρχεται το σημείο να αναρωτηθούμε σε τι βαθμό και με ποιον τρόπο οι μαφιόζικοι μηχανισμοί εισβάλλουν μέρα με την μέρα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Παρατηρείται μια ολοένα και αυξανόμενη μαφιοζοποίηση πολλών κοινωνικών πεδίων κι είναι αρκετά τα στοιχεία που συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση. Έχουμε Μπέους και Μαρινάκηδες σε Βόλο και Πειραιά αντίστοιχα, όπου ακόμα και η προσχηματική πολιτική διαμεσολάβηση των επιχειρηματικών τους συμφερόντων κρίνεται πλέον ως μη επαρκής και αρχίζουν να διαδραματίζουν οι ίδιοι κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική ζωή μέσωκατάκτησης θεσμικών θέσεων. Έχουμε μορφώματα τύπου Χρυσής Αυγής, όπου μαζί με οτιδήποτε άλλο εξυπηρετούν, στη βάση τους αποτελούν μια συνισταμένη μαφιόζικων επιχειρηματικών συμφερόντων. Έχουμε την αύξηση, τόσο σε θράσος όσο και σε συχνότητα, περιστατικών επίδειξης ισχύος από οργανωμένα μαφιόζικα συμπλέγματα. Έχουμε απειλητικά τηλεφωνήματα, εκβιασμούς, ξυλοδαρμούς έως και δολοφονίες εργατών που είτε είναι “απείθαρχοι” είτε διεκδικούν τα αυτονόητα. Το συμπέρασμα είναι πως μαφιόζικες πρακτικές υιοθετούνται από ολοένα και περισσότερα επιχειρηματικά συμφέροντα και εκφράζονται πλέον απροκάλυπτα και χωρίς οποιοδήποτε “πέπλο της νύχτας” -και τούτο δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Όπου και να παίζεις (γλυκιά μου μαφία) θα σ’ακολουθώ
Ένα από τα πεδία στα οποία έχει διεισδύσει η μαφία είναι και το γήπεδο. Μέσα σε αυτό δεν υπάρχουν μόνο οι 22 μαλάκες που τρέχουν πέρα δώθε και άλλοι 4 μαλάκες διαιτητές. Μέσα σε αυτό συνυπάρχουν χιλιάδες οπαδοί οι οποίοι, ως κομμάτι αυτής της κοινωνίας, επηρεάζουν και διαμορφώνουν ένα μέρος του συνόλου των κοινωνικών-οικονομικών-πολιτικών σχέσεων μέσα κι έξω από το γήπεδο. Είναι ξεκάθαρο και πασιφανές ότι μία μερίδα των οπαδών, εδώ και πολλά χρόνια, έχει επιλέξει να λειτουργεί χέρι-χέρι με την μαφία. Χωμένη βαθιά-βαθιά μέσα στα ντρόγκια, αλλά και υπεύθυνη για την διακίνηση αυτών. Δουλεύοντας σε πόρτες ουκ ολίγων μαγαζιών πουλώντας μπραβιλίκια και προστασία. Μπλεγμένη στα συμπλέγματα της πορνείας και στην καταναγκαστική διακίνηση γυναικών. Στελεχώνοντας διάφορους “επιχειρησιακούς τομείς” της μαφίας, στους οποίους εκτός από το “ερεθιστικό” συναίσθημα του “παράνομου” παίζουν και πολλά, μα πολλά φράγκα. Αυτές οι συνθήκες κι αυτοί οι οπαδοί δεν υπάρχουν σε μία συγκεκριμένη ομάδα, αλλά σε όλες.

Όλα αυτά τα αναφέρουμε για να δείξουμε μια (πάγια) τακτική των αφεντικών -στη συγκεκριμένη περίπτωση μεγαλομαφιόζων/μεγαλοεπιχειρηματιών- για να
εισχωρήσουν στην κερκίδα και στις σχέσεις που αναπόφευκτα διαμορφώνονται μέσα σε αυτήν. Αυτή η τακτική είναι η προσφορά διαφόρων θέσεων εργασίας μέσα στα συμπλέγματα της μαφίας ή η προσέλκυση και χειραγώγηση συγκεκριμένων ατόμων οι οποίοι κατέχουν ηγετικούς ρόλους στην πυραμίδα των οργανωμένων οπαδών ή άλλοι καινοτόμοι μέθοδοι ώστε να δημιουργούνται σχέσεις εξάρτησης μεταξύ οπαδών και παράνομου-εγκληματικού κεφαλαίου. Αυτές οι σχέσεις εκφράζονται με τη δημιουργία ομάδων ατόμων οι οποίες υιοθετούν και φέρουν εις πέρας το σύνολο της μαφιόζικης λάτζας απέναντι σε όποιον διανοηθεί να εκφράσει λίγο ή πολύ διαφορετική άποψη και συμφέροντα, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο βανδαλισμού κοινωνικών ριζοσπαστικών χώρων, όπως παρατηρήσαμε πρόσφατα στη Ν.Φιλαδέλφεια με την επίθεση στο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο “Στρούγκα”.

Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’τα παλιά, φορτωμένος με χιλιάδες επενδύσεις
Πιο συγκεκριμένα, στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας βρήκε πρόσφορο έδαφος κι επέστρεψε ένας παλιός γνώριμος μεγαλοεπιχειρηματίας ονόματι Δημήτρης Μελισσανίδης, με σκοπό να αναλάβει τα ηνία της ΑΕΚ -τον οποίο υποδέχτηκαν οι οπαδοί της με ανοιχτές αγκάλες. Κι εδώ φυσικά πρέπει να τεθεί μία βασική ερώτηση: “Ποιος είναι όμως ο Δημήτρης Μελισσανίδης;”.

Για να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στον χρόνο για να φτάσουμε στο συμπέρασμα πως ο Mr. Tiger αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα για κάθε μικροαστό (κι εμετικό για εμάς) που ως σκοπό της ζωής του έχει το “american dream”. Ξεκινώντας από φτωχαδάκι και επιλέγοντας από νωρίς το στρατόπεδο των αφεντικών, έφτασε να είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Ο “επιχειρηματικός μπαξές” του τα περιλαμβάνει όλα: μεγαλοεπενδύσεις ως συνιδιοκτήτης της επενδυτικής εταιρείας Emma Ltd, ιδιοκτήτης της Aegean Oil κατέχοντας το 11% της εσωτερικής αγοράς πετρελαίου της χώρας, ανεφοδιασμοί του αμερικάνικου στόλου και διάθεση μετοχών αξίας 12,5 εκατομμυρίων στην Wall Street. Το κερασάκι στην τούρτα αποτελεί η αγορά του 1/3 του ΟΠΑΠ (επένδυση ύψους 650 εκατομμυρίων ευρώ), με τις ευλογίες φυσικά του Στουρνάρα για την “ανάπτυξη και ευημερία του τόπου”, αποδεικνύοντας έτσι ότι η δύναμη και η επιρροή του δεν καταλαβαίνουν από όρια, θεσμούς και νόμους. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι συμπεριλαμβάνεται στη διεθνή λίστα Lloyds με τους 100 σημαντικότερους σε επιρροή ανθρώπους στον χώρο της παγκόσμιας ναυτιλίας, κατέχοντας την διόλου ευκαταφρόνητη 94η θέση.

Δεν θα μπορούσε λοιπόν να μην αποτελεί τίποτα άλλο παρά έναν ιδανικό μεσσία για την ΑΕΚ η οποία το 2013 είχε σχεδόν καταστραφεί οικονομικά έχοντας υποβιβαστεί στην Γ’ κατηγορία λόγω χρεών. Κάθε επαγγελματική ομάδα που στο παρελθόν (μακρινό ή κοντινό) έχει έρθει στην ίδια θέση με την ΑΕΚ, ανέκαθεν έψαχνε τον “καθαρότερο” μεγαλοκεφαλαιούχο, που σε συνεργασία πάντα με τους κρατικούς μηχανισμούς, θα μπορούσε να ξελασπώσει και να ξαναβάλει την ομάδα σε ανοδική πορεία προς τα “μεγαλεία” στα οποία ζει και αναπνέει κάθε “υγιής” επιχείρηση. Όπως όμως μας διδάσκει ο “αγαπητός μας” καπιταλισμός, οι υγιείς επιχειρήσεις απαιτούν και τις απαραίτητες… θυσίες. Έτσι κι ο Μελισσανίδης, ως σωστός και φτασμένος επιχειρηματίας, συμμετείχε ενεργά στο λαθρεμπόριο της παγκόσμιας πετρελαϊκής μαύρης αγοράς και σε φοροδιαφυγή και δασμοδιαφυγή τεραστίων χρηματικών ποσών. Με αυτές τις κατηγορίες συλλαμβάνεται το 1996 και αποφυλακίζεται με χρηματική εγγύηση. Έχοντας χτίσει ένα ολόκληρο δίκτυο με κυβερνητικούς και λοιπούς μαφιοζοεπιχειρηματίες, καταφέρνει να εξασφαλίζει το διαρκές ακαταδίωκτο. Μάλιστα, ο “Τίγρης” δεν διστάζει να αποδεικνύει τη σημαντικότητά του ως μαφιόζος, έχοντας φθάσει στο σημείο να πυροβολήσει μάρτυρα κατηγορίας για την υπόθεσή του.

Σε όλο αυτό το παιχνιδάκι φυσικά, δεν θα μπορούσαν να μην συμμετέχουν και οι μηχανισμοί του κράτους μας. Τη στιγμή που εκατοντάδες αγωνιστές καταδικάζονται σε εξοντωτικές και εκδικητικές ποινές με ανυπόστατες κατηγορίες, το δικαστικό σύστημα, ύστερα από 18 χρόνια αναβολών, αποφασίζει να παραγράψει το μεγαλύτερο μέρος των κατηγοριών και να τιμωρήσει τον Δημήτρη τους με ένα γελοίο χρηματικό πρόστιμο. Όλα τα παραπάνω όμως δεν μας προξενούν καμία απολύτως εντύπωση. Το ελληνικό κράτος με πρακτικές ξελασπώματος ανέκαθεν στήριζε τέτοιου βεληνεκούς μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι αποτελούν ζωτικής σημασίας πυλώνες για τη συσσώρευση του κεφαλαίου και ως εκ τούτου και για τη διατήρηση και τη διαιώνισή του.

Όταν ακούς για εθνική ανάπτυξη, πάρε το revolver σου
Μ’ένα σμπάρο δυο τρυγόνια λοιπόν. Ο Μελισσανίδης γίνεται κυρίαρχος από τη μία στο άλσος της Ν.Φιλαδέλφειας και από την άλλη στις καρδιές των ΑΕΚτζήδων. Στο βωμό της ανάπτυξης, με το νομοσχέδιο για τα “Νέα Ρυθμιστικά Σχέδια Αθήνας και Θεσσαλονίκης”, 6 στρέμματα του άλσους περνάνε άμεσα στην ερασιτεχνική ΑΕΚ, η οποία τα παραδίδει στην ΑΕ “Δικέφαλος 1924” που σε ποσοστό 98,5% ανήκει στον υιό Μελισσανίδη, και στη συνέχεια 25 περίπου ακόμα στρέμματα για την κατασκευή του γηπέδου-εμπορική επιχείρηση. Ταυτόχρονα, όλα τα άλση μετατρέπονται σε Μητροπολιτικά Πάρκα με σκοπό να γίνουν βορά στις ορέξεις των καπιταλιστών, καθώς πλέον θα μπορούν να ανεγερθούν σε αυτά από εμπορικά κέντρα μέχρι καφετέριες.

Πολλοί θα υποστηρίξουν (όπως είδαμε και πρόσφατα στις Σκουριές) ότι η κατασκευή του γηπέδου θα δώσει νέα πνοή στην οικονομική ζωή της Ν.Φιλαδέλφειας και μείωση της ανεργίας με την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Στο ίδιο πνεύμα, οι ήδη υπάρχουσες επιχειρήσεις θα ανθίσουν από τη δημιουργία του γηπέδου. Μικροεπιχειρηματίες, μικροβιοτέχνες και γενικά μικροαφεντικά της περιοχής θα δουν τις δουλειές τους να “ανοίγουν”. Από τα περίπτερα και τα ψητοπωλεία μέχρι τα αθλητικά είδη και όχι μόνο, τα καταστήματα της περιοχής θα αποκτήσουν νέο αγοραστικό κοινό. Οι καταναλωτές που θα επισκέπτονται την περιοχή κάθε Κυριακή για να εκτονώνονται στο γήπεδο, στη συνέχεια θα κάνουν τα ψώνια τους μιας και η αργία της Κυριακής έχει καταστρατηγηθεί -τουλάχιστον όσον αφορά στον τομέα του εμπορίου.

Ανάπτυξη λοιπόν. Ποια ανάπτυξη όμως; Το μόνο που θα αναπτυχθεί είναι οι επιχειρήσεις του Μελισσανίδη καθώς και άλλων μικρών και μεγάλων αφεντικών της περιοχής. Η εθνική ανάπτυξη όμως είναι μια καραμέλα που έχουν βρει τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ ώστε να μας ξεγελούν με τη μέθοδο του καρότου. Και ύστερα έρχεται το μαστίγιο. Από τη μεριά μας, αυτό που τα αφεντικά μας αποκαλούν ανάπτυξη εμείς το βλέπουμε σαν καπιταλιστική βαρβαρότητα, και εντάσσεται στην ευρύτερη επίθεση που δεχόμαστε για την υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και τη συνολικότερη υποβάθμιση των ίδιων μας των ζωών. Μια ανάπτυξη, η οποία εμπεριέχει την καταπάτηση ενός από τους ελάχιστους ελεύθερους χώρους πρασίνου της μητρόπολης στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Είναι μάλιστα ένα πείραμα, με προοπτικές η ίδια “συνταγή” ανάπλασης και ανάπτυξης να εφαρμοστεί και σε άλλες περιοχές και περιλαμβάνει, μέσω μιας σειράς αποχαρακτηρισμών, “παιχνίδια” αντικειμενικών αξιών, σε μια συγκυρία που οι τράπεζες κάνουν πλειστηριασμούς σπιτιών για ένα κομμάτι ψωμί. Μια ανάπτυξη λοιπόν της οποίας συνεπάγεται, στο βωμό του εθνικού συμφέροντος, βασικός μισθός στα 511€ μεικτά για νέους κάτω των 25 ετών, απλήρωτες υπερωρίες, ανύπαρκτα ένσημα και υγειονομική περίθαλψη, απουσία δικαιωμάτων σε αναρρωτικές και κανονικές άδειες και σε επιδόματα και δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα. Μια ανάπτυξη με λίγα λόγια του τσιμέντου, της μόλυνσης και της τσέπης τους. Μια ανάπτυξη, η οποία δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να περάσει και πάνω από τα πτώματά μας.

There’s a war going on outside, no man is safe from…
Στην Ν.Φιλαδέλφεια δίνεται καθημερινά μία μάχη εδάφους ανάμεσα σε δύο αντικρουόμενα συμφέροντα, τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τα δικά μας, τα εργατικά συμφέροντα. Σ’αυτήν την μάχη οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι της Ν.Φιλαδέλφειας δεν είναι μόνοι τους, επειδή ο ίδιος ταξικός πόλεμος διεξάγεται καθημερινά παντού. Στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα λεωφορεία.

Μέσα στον καπιταλισμό, τον οποίο βιώνουμε καθημερινά, η μόνη αυταξία είναι η ταξική παλή. Και για αυτή την πάλη, χρειάζεται υλιστική και ταξική ανάγνωση της πραγματικότητας. Χρειάζονται συζητήσεις και ζυμώσεις με σοβαρότητα, υλοποιημένες μέσα από πολιτικές διαδικασίες.

Να αναπτύξουμε συντροφικές και πολιτικές σχέσεις και να δημιουργήσουμε τις καταστάσεις ώστε να μπορούμε όχι μόνο να απαντάμε περιστασιακά στην μαφία (και στο κεφάλαιο εν γένει, είτε παράνομο είτε νόμιμο) αλλά και να επιτεθόμαστε πολιτικά και συγκροτημένα απέναντι σε μαφιόζικες (και μη) πρακτικές και στρατηγικές των αφεντικών και του κράτους τους.

Επειδή δικό μας μπορούμε να θεωρήσουμε μόνο ότι διεκδικούμε μαχητικά μέρα με την μέρα.