Τα ξημερώματα της 7ης Φλεβάρη, έγινε απόπειρα εμπρησμού στον Θερσίτη. Ο εμπρηστικός μηχανισμός που τοποθετήθηκε στην είσοδο, δεν προκάλεσε καμία ζημιά στο χώρο, παρά μόνο στο χρώμα του εξωτερικού τοίχου. Η απόπειρα δεν είναι άγνωστο από ποιους προέρχεται: τα «αγοράκια με τα σπίρτα» που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να προκαλέσουν ζημιά στο χώρο του Θερσίτη, είναι οι καλοί φίλοι της αστυνομίας, των αφεντικών, των τραπεζών, του μισανθρωπισμού, του πολιτισμού της εξουσίας, της εκμετάλλευσης, της υποταγής. Οι φασιστικές συμμορίες που με κρατική στήριξη και επιχορήγηση μετεξελίχθηκαν σε νέα «τάγματα ασφαλείας» κάνουν αυτό που έκαναν πάντα –αυτό που έκαναν οι φυσικοί και πολιτικοί τους πρόγονοι στην κατοχή. Επιτίθενται μονάχα στους από κάτω, μονάχα σε αυτούς που αγωνίζονται. Δεν καίνε τράπεζες, καίνε αυτοοργανωμένους χώρους, χώρους αγώνα. Δεν την πέφτουν σε βίλες αφεντικών, αλλά σε φτωχόσπιτα μεταναστών. Δεν στηρίζουν τους αγώνες των φτωχών, στηρίζουν την «εθνική οικονομία» δηλαδή την οικονομία των αφεντικών. Θέλουν να επιβληθεί παντού ο νόμος, δηλαδή το δίκαιο των ισχυρών.

Ταυτόχρονα εξυμνούν το παπαδαριό, τα σώματα ασφαλείας (εξάλλου 1 στους 2 αστυνομικούς ψήφισε τη Χρυσή Αυγή στις εκλογές), χτυπούν καθετί που λεκιάζει το γαλανόλευκο-αντρικό βλέμμα τους. Αυτό ήταν πάντα οι φασίστες, αυτό είναι και τώρα. Συνεργάτες του συστήματος, βοηθοί και φίλοι του.

Όλα αυτά τα φυράματα, δεν παρασιτούν στα σκοτάδια, έξω από το «συνταγματικό πλαίσιο» και την αστική δημοκρατία. Είναι οργανικό κομμάτι των δογμάτων μηδενικής ανοχής, του «νόμου και της τάξης», των «εθνικών στοιχημάτων», του χτυπήματος των «εστιών ανομίας», των «επιστρατεύσεων για το κοινωνικό καλό». Όλων αυτών των κρατικών-καπιταλιστικών στρατηγικών που λεηλατούν τη ζωή μας με πρόσχημα την κρίση της «εθνικής μας οικονομίας». Οι φασίστες εκτελούν κατά γράμμα τα «δελτία τύπου των κυβερνήσεων».

Οι φασίστες δεν είναι απλά πλέον ένα «θεσμισμένο παρακράτος» ή μια εφεδρεία που ανασύρεται από το καθεστώς όποτε έχει ανάγκη. Είναι μια ενσωματωμένη καθεστωτική δυναμική καταστολής και κοινωνικής εκπειθάρχησης. Όλα αυτά τα φυράματα δεν συμπληρώνουν απλά το έργο της αστυνομίας και των κατασταλτικών μεθοδεύσεων ενάντια στους αγωνιζόμενους και τους φτωχούς. Η εκφασισμένη βαρβαρότητα είναι απαραίτητη προϋπόθεση της καπιταλιστικής ερημοποίησης και της απρόσκοπτης συνέχισής της που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι.. Είναι κομμάτι της στρατηγικής διασποράς φόβου σε αυτούς που δεν θέλουν και δεν υπομένουν άλλο αυτή τη λεηλασία της ζωής τους.

Την ίδια στιγμή βέβαια, η δημοκρατία μπορεί να μιλάει για «πόλεμο των άκρων» και την ανάγκη «δημοκρατικής συσπείρωσης» ενάντια σε αυτά τα φαινόμενα. Στην πραγματικότητα όμως η επίκληση της θεωρίας των δύο άκρων δεν είναι απλά προσχηματική –επειδή στην ουσία το «ένα άκρο» το χαϊδεύει και το «άλλο άκρο» το χτυπά. Είναι ταυτόχρονα ένας τρόπος να στοχοποιήσει τον πραγματικό εσωτερικό εχθρό: όλα αυτά τα κοινωνικά κομμάτια που αμφισβητούν και θα αμφισβητήσουν τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης.

Η απόπειρα εμπρησμού έρχεται μέσα σε μια περίοδο έντασης και προέκτασης της κρατικής-καπιταλιστικής επίθεσης. Από τις εκκενώσεις καταλήψεων, τις μαζικές συλλήψεις σε πορείες και συγκεντρώσεις, στα «εθιμοτυπικά βασανιστήρια» στα αστυνομικά τμήματα, στις επιστρατεύσεις απεργών, στα πανταχού παρόντα ΜΑΤ…  Θα ξαναπούμε τα τετριμμένα: πως ο φόβος δεν μπορεί να κερδίσει τη ραδιουργία της ελευθερίας, η οποία έχει μάθει μέσα στα χρόνια να αντιγυρίζει τα χτυπήματα, τις στρατηγικές, τις μεθοδεύσεις του κόσμου της εξουσίας.

Στις γειτονιές μας, γειτονιές που πλήττονται περισσότερο από τη βαρβαρότητα των κυρίαρχων, θα συνεχίζουμε να τις κρατάμε ως προπύργια αλληλεγγύης ενάντια στην εξατομίκευση, το φόβο και το μισανθρωπισμό, προπύργια αγώνα ενάντια στις γελοίες διαθέσεις των ηγεμόνων και των γελοίων φίλων τους…

ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ