Περιγραφή της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας και για ποιο λόγο αποτελεί επιτακτική ανάγκη η κοινωνικοπολιτική δράση του ατόμου.
Η ζωή μας σήμερα μοιάζει λιγότερο ανεκτή από ποτέ. Υποβάθμιση των ζωών μας, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, ανεργία, ιδιωτικοποίηση σε όλο και περισσότερους τομείς, εξαθλίωση, κοινωνική παραπλάνηση, ταξικός αποπροσανατολισμός, αύξηση της καταστολής, πογκρόμ, τρομοκρατία. Το ”κράτος δικαίου” πλέον δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο σε όλους τους τομείς της κοινωνίας αποδεικνύοντας πως το χάσμα που διαχωρίζει τις δυο τάξεις (εργάτες και αφεντικά) δεν γεφυρώνεται ποτέ. Περά από την
γενικευμένη επίθεση που δεχόμαστε από κράτος και αφεντικά, οι ρίζες των προβλημάτων μας απλώνονται βαθιά σε αξιακά και κοινωνικά ζητήματα. Οι ευκαιριακές, βραχυπρόθεσμες λύσεις δεν οδηγούν πουθενά.
Κράτος και αφεντικά, μέσα από την καταστολή (σώματα ασφάλειας, μ.μ.ε., θρησκευτική πιστή, εθνική ενότητα, γηπεδικός χουλιγκανισμός, παρακρατικές οργανώσεις) της ταξικής και κοινωνικής συνείδησης του ατόμου και την διαρκή καθεστωτική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση, επιδιώκει την απολυτή χειραγώγηση των μαζών της κοινωνίας. Επιτυγχάνει έτσι την διάσπαση και αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος και των ταξικά καταπιεσμένων γενικότερα, καταργώντας τα κεκτημένα χρόνιων αγώνων της τάξης μας, έχοντες ως τελικό στόχο την απολυτή συσσώρευση δύναμης και κέρδους, μέσω της επιβολής των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Όσο αυξάνεται η βιωματική εμπειρία της εξαθλίωσης, σε σχέση με τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται στο κοινωνικό σώμα, η σημασία της ίδρυσης ανατρεπτικών δομών και χώρων αποκτά ιδιαίτερη διάσταση, που καθίσταται επιτακτική ανάγκη προπύργιο ανάφλεξης απέναντι στις προκλήσεις των καιρών. Βιώνοντας καθημερινά την κοινωνική αυτή διάβρωση, η απάθεια-αδράνεια του ατόμου συντηρεί και αναπαράγει τις κυρίαρχες καπιταλιστικές και εξουσιαστικές δομές. Ετσι κρίνεται αναγκαία η κοινωνικοπολιτική δράση του υποκειμένου σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, καθώς αυτό είναι το μέσο που θα προκαλέσει ρήξη με τις υπάρχουσες συνθήκες εκμετάλευσης και καταπίεσης.
Το ιστορικό ελευθεριακό ανταγωνιστικό κίνημα είναι μια πρακτική αναγκαιότητα που προκύπτει απ’τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλισμού.Δεν είναι δόγματα, προγράμματα κι ιδεολογίες.Είναι η υπαρκτή ανάγκη των καταπιεσμένων να εξεγερθούν ενάντια στις υπάρχουσες συνθήκες διαβίωσης τους. Είναι η σύνθεση κι υπέρβαση των αγώνων, οι προλεταριακές μας αρνήσεις και καταφάσεις,πρακτικές κι εμπειρίες για την ανασύνθεση της αταξικής κοινωνίας. Οι ταξικοί αγώνες είναι η κατάφαση στην ζωή.Είναι οι στιγμές που οι καταπιεσμένοι απαιτούν να ζήσουν την ζωή που δεν τους δώθηκε κι η πραγμάτωση μερικών τέτοιων στιγμών ζωής.