Ο κακός ο λύκος εργαζόμενους αλέθει

Το παρακάτω κείμενο μοιράζεται χέρι-χέρι πόρτα-πόρτα και σε διάφορες παρεμβάσεις στη γειτονιά της Νέας Ιωνίας και του Νέου Ηρακλείου σχετικά με τα γεγονότα που εξελίχθηκαν στην αλυσίδα καταστημάτων “The Big Bad Wolf”

-Γιατί έχεις τόσο μεγάλα δόντια;
Μετά από τις πρόσφατες εργατικές δολοφονίες στα ΕΛΠΕ, ένας ακόμη νεκρός προστίθεται στη μακρά λίστα των ανθρώπων που άφησαν τη τελευταία τους πνοή στα μεροκάματα του τρόμου. Το βράδυ της Παρασκευής 3/7 στη διασταύρωση των οδών Φορμίωνος και Τμώλου στο Παγκράτι, 28χρονος εργαζόμενος ως διανομέας στο ταχυφαγείο “The Big Bad Wolf” έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα την ώρα που διένειμε φαγητό σε πελάτη
Η αλυσίδα καταστημάτων “The Big Bad Wolf” έχει συνολικά 6 υποκαταστήματα, στις περιοχές του Παγκρατίου, Ν. Ιωνίας, Μελισσίων, Ν. Σμύρνης, Αμπελοκήπων και Χολαργού. Ανήκει στον Ιωάννη Τζανακάκη, ο οποίος διαθέτει το 80% του κάθε καταστήματος, ενώ το υπόλοιπο μερίδιο το έχει ο υπεύθυνος/διευθυντής που διαχειρίζεται το αντίστοιχο υποκατάστημα.
Στα καταστήματα της αλυσίδας αυτής, οι διανομείς εργάζονται έως και 11 ώρες, ενώ το αφεντικό τους έχει ασφαλισμένους για 2ωρη και 4ωρη εργασία. Σε όσους εμφανιστούν στη δουλειά χωρίς να φοράνε το t-shirt με το διαφημιστικό λογότυπο της επιχειρήσης, τους επιβάλλεται πρόστιμο κράτησης 10 ευρώ από τον μισθό τους. Κι αυτό εντελώς παράνομα καθώς καμιά νομοθεσία δεν προβλέπει τέτοια υποχρέωση των εργαζομένων.

-Για να σε φάω καλύτερα!
Οι παραπάνω συνθήκες όμως δεν ισχύουν μόνο στο “The Big Bad Wolf”. Όποια και όποιος έχει δουλέψει στο κλάδο του delivery ξέρει πως τα παραπάνω περιστατικά ούτε μεμονωμένα είναι ούτε τυχαία. Είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ένα ταχυφαγείο. Από τη μία το αφεντικό που φωνάζει και ωρύεται ώστε η δουλειά να βγει γρήγορα, κι από την άλλη ο απαιτητικός πελάτης που θέλει το φαγητό “στην ώρα του”. Από τη μία τα εξοντωτικά ωράρια που οδηγούν σε εργατικά ατυχήματα, κι από την άλλη η σωματική κατάπτωση και η καθημερινή ψυχολογική πίεση. Από τη μία η ολοένα και πιο εντατική εργασία και το ελεεινά χαμηλό ωρομίσθιο, κι από την άλλη οι απλήρωτες υπερωρίες και τα πετσοκομμένα ή ανύπαρκτα ένσημα. Κι όλα αυτά, ενώ ο εργάζομενος πρέπει να χρησιμοποιεί το δικό του μηχανάκι στη δουλειά και να πληρώνει τη βενζίνη και τα έξοδα συντήρησης από τη τσέπη του. Ο κατάλογος με τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ένας εργαζόμενος στα ταχυφαγεία-κάτεργα δεν έχει τελειωμό.
“Ο κακός ο λύκος”, όπως και κάθε άλλος ιδιοκτήτης ταχυφαγείου, επιβάλλει αυτές τις συνθήκες εργασίας ώστε από τη μια να βγάζει όσο περισσότερο κέρδος μπορεί -αδιαφορώντας για τη σωματική ακεραιότητα των εργαζομένων- μειώνοντας το κόστος της διανομής, κι από την άλλη να διαμορφώνει και να οριοθετεί τον τρόπο κίνησης του εργαζομένου κατά την ώρα εργασίας. Τι θα φοράς, πώς θα μιλάς στους πελάτες, σε πόση ώρα θα πρέπει να έχεις παραδώσει τις παραγγελίες, πότε θα κάνεις διάλειμμα (αν κάνεις), πώς ακριβώς θα εκτελέσεις τη δουλειά, πότε θα πληρωθείς, πόσο θα πληρωθείς. Τα παραπάνω ερωτήματα, αλλά κι οι απαντήσεις τους, είναι διατυπωμένες, κομμένες και ραμμένες από τα αφεντικά μας με στόχο την υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης. Υποτίμηση η οποία έχει άμεσο αντίκτυπο σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς της ζωής μας. Και που τους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης που διανύουμε, γίνεται όλο και πιο μεθοδευμένα κι εντατικά.

Τα αφεντικά μας θέλουνε κάθε μέρα και πιο φτηνούς, πιο πειθαρχημένους, πιο παραγωγικούς, πιο εντατικοποιημένους. Το κεφάλαιο, αυτός ο βρυκόλακας που ζει ρουφώντας το αίμα της εργασία μας, θέλει να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα της κρίσης του. Η φράση “πέθανα στη δουλειά”, μέρα με τη μέρα, γίνεται και πιο κυριολεκτική. Ας δώσουμε επιτέλους ένα τέρμα στα όνειρα κερδοφορίας τους. Ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία, τις απολύσεις και τα εργατικά “ατυχήματα”, να παρατάξουμε τα εργατικά μας συμφέροντα και τη ταξική μας οργάνωση. Τα αφεντικά μας έχουν τα ήθη, τον φόβο, το νόμο και τους μπάτσους με το μέρος τους. Εμείς έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον. Να κάνουμε τον αγώνα καθημερινότητα και την καθημερινότητα αγώνα.

Μη τρέφουμε αυταπάτες, το αίμα των εργατών γεμίζει τις τσέπες των αφεντικών…

Δημ(ι)οψηφίσματα κι εθνικές θηλιές

Το παρακάτω κείμενο μοιράζεται χέρι-χέρι πόρτα-πόρτα στη γειτονιά της Νέας Ιωνίας και του Νέου Ηρακλείου σχετικά με τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις.

Ο πρωθυπουργός αναγγέλλει δημοψήφισμα, βουλευτής ζητά τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, οι ένοπλες δυνάμεις εναντιώνονται στις κυβερνητικές αποφάσεις, τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια σημειώνουν ελεύθερη πτώση, η κεντρική πολιτική σκηνή μετατρέπεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε reality show και το “σκληρό ροκ” ανάμεσα σε κοινοβουλευτικά κόμματα προκαλεί mosh pit στα σαλόνια των τηλεθεατών. Παραδόξως, δεν αναφερόμαστε στις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις αλλά στο δημοψήφισμα που είχε καλέσει στις 31 Οκτωβρίου 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου, σχετικά με την έγκριση της τότε δανειακής σύμβασης. Τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσε το δημοψήφισμα “τρικ”. Μπορεί να απέχουμε από εκείνη την περιόδο μόλις 4 χρόνια, όμως ο ιστορικός χρόνος έχει πυκνώσει και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ γλεντάνε την κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία, το ΠΑΣΟΚ παλεύει να παραμείνει κοινοβουλευτικό κόμμα κι η ΝΔ είναι ζωντανή αλλά αποδυναμωμένη. Κι εμείς, αχ εμείς…

Πρώτη φορά “ψεκασμενοφασιστο-αριστερά”…
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναδύθηκε ως ο εκφραστής των κινημάτων των τελευταίων χρόνων. Είναι ξεκάθαρο πως ταιριάζει γάντι στην πολιτική ανάλυση των αγανακτισμένων: η εθνική υπερηφάνια κι αδιαλλαξία που πρέπει να επιδείξουμε εναντία σε Γερμανούς και δανειστές, για ένα εθνικό αντιμνημονιακό αντάρτικο στα βουνά των επενδύσεων. Παράλληλα, προσπαθεί να αναπτύξει μια διαλεκτική σχέση μεσολάβησης με διάφορους αγώνες που δώθηκαν τον περασμένο καιρό πχ μέσω της κατάργησης των φυλακών τύπου Γ’, την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, την επαναπρόσληψη των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, τη στήριξη και νομιμοποίηση του κινήματος ενάντια στο “χαράτσι” από δημάρχους που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ, τη στήριξη (και δημιουργία) δομών αλληλεγγύης από μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κλπ.

Εθνικό συμφέρον =/= δικό μας συμφέρον
Κάπως έτσι, φτάνουμε στο δημοψήφισμα που έλαβε χώρα πριν μερικές μέρες. Γιατί όμως; Για αρχή, είναι δεδομένο πως όσα κόμματα μέχρι σήμερα ψήφισαν τα περασμένα μνημόνια (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) τα έφαγε η μαρμάγκα. Επίσης, καμιά ψηφοφορία δεν αποφασίζει για το μέλλον του ελληνικού καπιταλισμού, οπότε όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα δεν θα σήμαινει και πολλά. Αποφάσεις τύπου “ευρώ ή δραχμή” και “μνημόνιο ή όχι” είναι αποφάσεις που λαμβάνει το κράτος, οπότε το δημοψήφισμα στην πραγματικότητα δεν σήμαινε τίποτα από αυτά τα δύο. Σήμαινε αυτό που ξεκάθαρα έλεγε η συγκυβέρνηση εξ αρχής: ότι η ψήφος στο “όχι” είναι ψήφος στήριξης της συγκυβέρνησης στη διαπραγμάτευσή της με τους δανειστές για το νέο μνημόνιο. Το δημοψήφισμα ήταν η “λαϊκή εντολή” που ήθελε η συγκυβέρνηση ώστε να υπογράψει αναίμακτα νέες συμφωνίες.
Αν κοιτάξουμε τις προτάσεις μεταρρυθμίσεων που ανταλλάσανε την εβδομάδα του δημοψηφίσματος οι δανειστές με την ελληνική συγκυβέρνηση (προτάσεις Γιούνκερ και Τσίπρα), θα δούμε πως νέα αντεργατικά μέτρα έρχονται, επικυρωμένα και από τις δύο πλευρές. Οι διαφωνίες που έχουν παραμείνει αφορούν την προστασία επιχειρηματιών, τόσο μικρών (πχ ιδιοκτητών επιχειρήσεων εστίασης) όσο και μεγάλων (πχ εφοπλιστών), που προσπαθεί να επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα όμως κι αν το δίλημμα ήταν “ευρώ ή δραχμή”, πάλι τα πράγματα για εμάς, τους ανθρώπους της εργατικής τάξης, θα παρέμεναν τα ίδια. Επειδή το δίλημμα “ευρώ ή δραχμή” δεν σημαίνει “υποβάθμιση των ζωών μας ή όχι”, αλλά την μέθοδο με την οποία θα γίνει η υποβάθμιση. Η μέθοδος “ευρώ” σημαίνει πως ο μισθός μας κι οι κοινωνικές παροχές θα μειώνονται μέσω μνημονιακών μέτρων, η μέθοδος “δραχμή” σημαίνει την υποτίμησή μας ως εργάτες σε σχέση με τους όρους της διεθνής οικονομίας (πχ μέσω της διαφοράς ισοτιμιών, τα εισαγώμενα προϊόντα θα είναι πανάκριβα, οπότε δεν θα μπορούμε να καλύψουμε τις καθημερινές μας βασικές ανάγκες). Και στις δύο περιπτώσεις, είτε τελικά η συγκυβέρνηση υπογράψει νέα συμφωνία είτε έχουμε Grexit, για εμάς το μέλλον παραμένει ζοφερό.

Ακόμη μια ταξική ήττα…
Παρότι το δημοψήφισμα φαίνεται να δίχασε την ελληνική κοινωνία, στην πραγματικότητα τη συνένωσε (ως διαχωρισμένη) κάτω από την ομπρέλα της εθνική ενότητας. Τόσο οι υποστηρικτές του “ναι” όσο και του “όχι” μιλούσαν για το καλό της πατρίδας. Οι υποστηρικτές του “ναι” ήταν κατά κύριο λόγο τα αφεντικά που έχουν επωφεληθεί περισσότερο από το ευρώ και τα μνημονιακά μέτρα όλα αυτά τα χρόνια, και για να συνεχίσει η κερδοφορία τους οπότε κι η ενδεχόμενη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, καλούσανε τον κόσμο να ψηφίσει “ναι”. Από την άλλη πλευρά, τα αφεντικά που τα κεφάλαιά τους απαξιώθηκαν τα τελευταία χρόνια, δεν θέλουν να ακούσουν ούτε λέξη για νέα μνημόνια και ψήφισαν “όχι”, μιλώντας κι αυτοί για ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας.
Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ψήφισε κι εκείνη “όχι”. Αυτή η ψήφος έχει ένα ταξικό πρόσημο ως δυσανέσχεια ενάντια στον πόλεμο που δέχεται από το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο τα τελευταία χρόνια, ήταν όμως μια προλεταριακή άρνηση που φιλτραρίστηκε μέσα από την έννοια του έθνους -για να μη μιλήσουμε και για ταξικά μας αδέρφια, τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες εργάτες, που αποτελούν και το πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας, οι οποίοι δεν έχουν καν δικαίωμα ψήφου. Η εργατική ψήφος στο “όχι” καλούσε το ελληνικό κράτος να επιδείξει εθνική υπερηφάνια κι εθνικό τσαμπουκά στους δανειστές, για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Το ζήτημα όμως είναι πως ο εχθρός δεν βρίσκεται μόνο εκτός συνόρων στο πρόσωπο του ευρωπαϊκού και διεθνές κεφαλαίου, αλλά πρώτα και κύρια στο εσωτερικό. Ο πρώτος και κύριος εχθρός μας βρίσκεται στο ντόπιο ελληνικό κεφάλαιο, είτε ψηφίζει “ναι” είτε ψηφίζει “όχι”. Αποτελεί στρατηγική πολιτική του ελληνικού κράτους να διαχειριστεί την κρίση του ελληνικού κεφαλαίου πάνω στις πλάτες της εργατικής τάξης, είτε με ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, είτε χωρίς. Ο πόλεμος που μαίνεται εναντίον μας είναι ταξικός, κι ενορχηστρώνεται χέρι-χέρι από το ντόπιο κι ευρωπαϊκό κεφάλαιο.
Η συμμετοχή λοιπόν στο δημοψήφισμα, είτε ψηφίζοντας “ναι” είτε “όχι”, ήταν η αναγνώριση του πλαστού διλήμματος που μας επέβαλαν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ήταν η πολιτκή στήριξη της δημοκρατικότητας της συγκυβέρνησης της αριστεράς-ακροδεξίας. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ήταν η αποκάσταση της “καλής σχέσης” ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κράτος. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ήταν η κοινωνική νομιμοποίηση στα νέα προβλήματα που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε, είτε με μνημόνιο είτε με Grexit. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ήταν ένα ακόμα εθνικό καρφί στην κάσα της προλεταριακής μας ταυτότητας και συνείδησης.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο: τα χειρότερα έρχονται. Χρειάζεται επιτέλους να σταματήσουμε να μιλάμε με τους όρους που χρησιμοποιούνε το κράτος και τα αφεντικά μας. Πέρα από τη σφαίρα του θεάματος με τα μπράντεφερ μεταξύ Ελλάδας-ΕΕ στις διαπραγματεύσεις και τη βιωσιμότητα του χρέους, υπάρχει το ζήτημα της δικής μας βιωσιμότητας. Υπάρχουν οι καθημερινές μας ανάγκες για επιβίωση. Η ανάγκη για σίτιση, στέγαση, υγεία, μετακίνηση. Υπάρχει η άμεση ανάγκη για επανοικειοποίηση όσων μας κλέβουν τα αφεντικά μας καθημερινά. Εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου αυτού του κόσμου, ήρθε η ώρα να τον πάρουμε πίσω. Στις συζητήσεις για αναδιάρθρωση του χρέους να απαντήσουμε με την ανασυγκρότηση της τάξης μας.

Ας σταματήσουμε να συνυπογράφουμε τον συλλογικό μας τάφο

Να αγωνιστούμε για τη συλλογική μας ανατίμηση

Hip Hop Live στο Γαλάτσι από το στέγαστρο

Αναδημοσίευση από –>http://stegastro.espivblogs.net/

 

 

ΣΑΒΒΑΤΟ 4 ΙΟΥΛΙΟΥ
ΣΤΙΣ ΜΠΑΣΚΕΤΕΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΑΝΤΡΕΑ, ΛΑΜΠΡΙΝΗ
ΤΡΟΛΕΙ 5 ΚΑΙ 14, ΣΤΑΣΗ ΓΕΩΡΓΟΥΛΙΑ
ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ, ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Μέσα στην καπιταλιστική συνθήκη, καμία αριστερή κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να σταματήσει τον πόλεμο που έχει κηρύξει το κεφάλαιο και το κράτος του στους από τα κάτω, ακόμα κι αν το ήθελε. Αντίθετα, αυτό που καταφέρνει είναι η ενσωμάτωση και διαμεσολάβηση των κινημάτων και των αγώνων με την ανάθεσή τους στους ειδικούς της απονοηματοδότησης, της χειραγώγησης και της πυροσβεστικής εξάντλησης της δυναμικής, και το ατσάλωμα μιας εθνικής ενότητας που παραμερίζει ταξικές διαφορές, παγιώνει την κοινωνική ειρήνη, ζέχνει ρατσισμό και κυοφορεί φασισμό.

Καμία περίοδος χάριτος, καμία πίστωση χρόνου και καμία ανακωχή από εμάς λοιπόν. Όσο εξακολουθεί να υπάρχει οποιασδήποτε μορφής εξουσία και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα συγκρουόμαστε με όλα τα μέσα με το σύστημα που τη γεννά, ανεξάρτητα από το πρόσημό του.

18:00 GRAFFITI
Emor
Lune82
20:30 ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Εισβολέας
TNT
6άρια
Φάσμα
Σίγμα
Sadacore
Flektos
DJ set by DJ Monkey Man
cdj Reeko

Αποχή από την απόχη του δημοψηφίσματος

Αυτή τη Κυριακή, το ελληνικό κεφάλαιο και το κράτος του μας καλούνε να αποφασίσουμε μεταξύ δύο εναλλακτικών τρόπων διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης για τη κερδοφορία του εθνικού κεφαλαίου. Απέναντι σε αυτό το ψευτοδίλλημα, τασσόμαστε με την αυτόνομη προλεταριακή μας οργάνωση και δράση.

-Η οικονομία είναι λαβωμένη, πως θα σωθούμε;
-Σκοτώνοντάς την!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA